"Kiedy w trzecim miesiącu poroniłam, wyrósł między nami jakiś mur, oddaliliśmy się od siebie, nie potrafiliśmy o tym rozmawiać. Po pół roku zdecydowaliśmy się na rozstanie. Kiedy teraz na to patrzę, a minęły dwa lata, widzę, że nie umieliśmy bronić naszej miłości" - wyznaje Asia. Oto trzy opowieści bez happy endu i trzy przyczyny partnerskich niepowodzeń. "Miałem dosyć życia w jej świecie. Zrobiłem coś, o co nigdy bym siebie nie podejrzewał. Zdradziłem ją z jej całkowitym przeciwieństwem. Żartowałem z tego potem" - przyznaje Jacek "Przyjęłam jego oświadczyny, jednak po jakimś czasie zaczęło się między nami psuć. Maciek stał się zaborczy, miał do mnie pretensje o wszystko, co robię bez niego" - wyznaje z kolei Gosia Czasem, gdy decydujemy się na ślub lub wspólne zamieszkanie, potem unosi nas fala, która może nas wynieść lub kompletnie pogrążyć. Jak tego uniknąć? Więcej artykułów znajdziesz na stronie głównej Kiedy się kochamy i chcemy być razem, wydaje się oczywiste, że przed nami jasna przyszłość. To innym przydarzają się zdrady i rozwody. Nam to z pewnością nie grozi. A jednak... Swobodne dryfowanie - Wydawało mi się, że kiedy się pobierzemy, będzie nam tylko łatwiej. Moi rodzice są trochę staroświeccy, więc mimo tego że byłam dorosła i już trzy lata spotykałam się z Marcinem, musiałam stawać na głowie, żeby wyjechać tylko z nim lub zostać gdzieś na noc. Marzyłam więc o tej chwili, kiedy nikt nie będzie mi niczego zabraniać. Ale po ślubie wiele się zmieniło. Nie tylko na lepsze. Wynajęliśmy mieszkanie, co obciążyło naszą kieszeń. Po pewnym czasie nasz towarzyski i atrakcyjny tryb życia zamienił się w "kapcie przed telewizorem". Marcin brał dodatkowe zlecenia w pracy, nie chciało mu się wychodzić, wkurzały go dodatkowe wydatki. - Gdy zaszłam w ciążę, nasze potrzeby stały się jeszcze większe. Kiedy w trzecim miesiącu poroniłam, wyrósł między nami jakiś mur, oddaliliśmy się od siebie, nie potrafiliśmy o tym rozmawiać. Po pół roku zdecydowaliśmy się na rozstanie. Kiedy teraz na to patrzę, a minęły dwa lata - widzę, że nie umieliśmy bronić naszej miłości. Dryfowaliśmy, ale nie wiedzieliśmy, dokąd zmierzamy. Jeśli będziemy się trzymać tej metafory i potraktujemy miłość jak okręt, co możemy zrobić, aby nie zderzył się z górą lodową, nie wpłynął na mieliznę? Powinniśmy mieć naszą własną mapę podróży. Asia przyznała, że zabrakło marzeń, konkretnych wyobrażeń, że nikt nie trzymał steru. I tak się często dzieje. Decydujemy się na ślub lub wspólne zamieszkanie, a potem unosi nas fala, która może nas wynieść lub pogrążyć. Ja: Czy wcześniej wyobrażałaś sobie, jak będzie wyglądało twoje życie z Marcinem? Ania: Te wyobrażenia się nie sprawdziły. Ja: A jak reagowałaś, widząc, że nie jest tak jak myślałaś? Ania: Nic nie robiłam, teraz z perspektywy wydaje mi się, że liczyłam na to, że się samo ułoży. Ja: Myślisz, że Marcin był zadowolony? Ania: Pewnie myślał tak jak ja. Ja: Czy coś byś zmieniła po tym doświadczeniu? Ania: Bardzo wiele. Ja: Co na przykład? Ania: Zadbałam bym o nasze potrzeby. O potrzeby Marcina. Wiem, że był zmęczony, ja chciałam częściej wychodzić. W sumie to były głupoty. Ja: Ktoś kiedyś powiedział, że ludzie nie potykają się o góry, ale o kretowiska… Ania: Tak, to pasuje do nas... Plan na życie O ile takie swobodne dryfowanie może zaprowadzić nas na mieliznę, o tyle posiadanie zbyt wielu konkretnych oczekiwań także nie sprzyja harmonii w związku. - Anka zawsze była energiczna - opowiada Jacek. - Podobało mi się to, bo nie lubię kobiet bluszczy, które czekają na to, że facet wszystko zaplanuje, zorganizuje i załatwi. Ale kiedy zamieszkaliśmy razem, jej plan na życie zaczął mnie przerażać. Najgorzej w weekendy. Anka dbała o to, abyśmy nie marnowali czasu. Kiedy miałem ochotę się polenić - słyszałem, że to bezproduktywne, że jak mamy wreszcie wolne, to trzeba coś zrobić. Jednak choć lubię rower, wycieczki itp. po jakimś czasie nie czułem już przyjemności. Kiedy oponowałem, Anka mówiła: "Patrz na naszych znajomych. Siedzą w fotelach i gnuśnieją, my przynajmniej robimy coś pożytecznego". Tak było też w innych sprawach. - Wakacje, zakupy, nasze znajomości, kariera, wszystko musiało pasować do planu Anki - opowiada dalej Jacek. - Choć robiła to pewnie w dobrej wierze, ja miałem dosyć życia w jej świecie. Pewnego razu zrobiłem coś, o co nigdy bym siebie nie podejrzewał. Zdradziłem ją z jej całkowitym przeciwieństwem. Żartowałem z tego potem, że poszedłem do łóżka z kobietą, która nie miała planów na wieczór. Mój związek z Anką się rozpadł. Życie we dwoje to wspólny scenariusz. Inaczej jeden z partnerów ma wrażenie, że gra w cudzym filmie. Prędzej czy później wywołuje to w nim poczucie bycia pod presją. Jacek przyznał, że coraz częściej traktował nawet przyjemności i rozrywki jako przymus, bo Anka robiła założenia i nie była skłonna do ustępstw. Ja: Czy próbowałeś rozmawiać i zmienić zasady? Jacek (śmiech): Tak, ale Anka nie negocjowała z terrorystami. Ja: Nie było szansy? Jacek: Miała zawsze druzgocąca odpowiedź. Kiedy chciałem posiedzieć w kawiarni z ogródkiem i pogapić się na ludzi, zamiast pedałować lub wspinać się po ściance, pokazywała mi jegomościa z nadwagą i pytała, czy tak chcę wyglądać. Ja: Czego nauczyłeś się w tym związku? Jacek: Że - aby żyć we dwoje - trzeba wyjść z własnej głowy. Szkoda mi Anki. Mogło być fajnie, ale ona nie chciała odpuścić. Ani trochę. Miłość czy strach? Czasem piszemy scenariusz swojego związku, kierowani pragnieniami i wyobrażeniami, a czasem jest on rezultatem doświadczeń, które przypadły nam w udziale. - Maciek jest dobrym człowiekiem, ale na nasz związek rzucała cień jego przeszłość - opowiada Małgosia. - Kiedy miał sześć lat, jego matka zaczęła spotykać się ze swoją dawną wielką miłością i po kilku miesiącach odeszła. Ojciec wystąpił o opiekę i po wielu bojach Maciek zamieszkał z nim. To chyba nie było najlepsze rozwiązanie, bo ojciec miał wielki żal do matki i Maciek dorastał w poczuciu krzywdy. Kiedy się poznaliśmy, podobała mi się jego wrażliwość i pragnienie stworzenia prawdziwego domu. Takiego, w którym będzie dużo miłości. Przyjęłam jego oświadczyny, jednak po jakimś czasie zaczęło się między nami psuć. Maciek stał się zaborczy, miał do mnie pretensje o wszystko, co robię bez niego. O wieczór z koleżankami, o jogę lub flamenco. Nawet kiedy długo rozmawiałam z przyjaciółką przez telefon, robił miny, a potem się do mnie nie odzywał. Sprawił, że w końcu odeszłam. Zniszczył nasz związek. Kiedy u podstawy naszych wyobrażeń o związku, zamiast miłości, znajduje się lęk - nie potrafimy reagować otwarcie. Nasze reakcje uwarunkowane są obawą, by nie powtórzył się znany nam już scenariusz. Paradoksalnie sami go piszemy od nowa. Ja: Jak się czułaś w tym związku, Aniu? Ania: Byłam kontrolowana, tak, jakbym robiła coś złego. Ja: Robiłaś? Ania: Nie, ale wszystko, w co nie był włączony Maciek, on uważał niemal za zdradę. Ja: Czy nauczyłaś się czegoś w tej relacji? Ania: Że ważne są nie tylko chęci. Jak mamy jakieś nierozwiązane problemy, to widzimy świat w krzywym zwierciadle. Trzy opowieści bez happy endu, trzy przyczyny partnerskich niepowodzeń. Bywają także i inne. Może macie ochotę podzielić się swoimi doświadczeniami? Napiszcie: redakcja@ *** Joanna Godecka - psychoterapeutka, coach, trenerka. Prowadzi Gabinet Psychoterapii INSIDE YOU. Ekspert i doradca w sprawach relacji. Autorka książek, "Miłość na celowniku", "Nie odkładaj życia na później" czy "Przestań się zamartwiać". Członek Polskiego Stowarzyszenia Terapeutów TSR. Źródło:
Bo 300zł alimentów to nic w porównaniu z dzieleniem wszystkich wydatków na pół. Wydatków, z którymi od tego momentu matka zostawała sama. Tak jak z chodzeniem na wywiadówki, jeżdżeniem po lekarzach i tłumaczeniem, czemu jako jedyny w klasie rysując rodzinę na plastyce ma na kartce 2 postacie, a wszyscy inni 3.
W życiu często bywa tak, że nawet najbardziej udane związki dobiegają kiedyś końca. Ba, nierzadko dzieje się tak, że ze sporym wyprzedzeniem można przewidzieć, że dojdzie do rozstania, ale mimo to wszystkie strony starają się jak najbardziej się da przedłużyć wspólną egzystencję, licząc, że jednak będzie inaczej. Podobnie było w przypadku romansu z polską […] W życiu często bywa tak, że nawet najbardziej udane związki dobiegają kiedyś końca. Ba, nierzadko dzieje się tak, że ze sporym wyprzedzeniem można przewidzieć, że dojdzie do rozstania, ale mimo to wszystkie strony starają się jak najbardziej się da przedłużyć wspólną egzystencję, licząc, że jednak będzie inaczej. Podobnie było w przypadku romansu z polską sceną CS:GO, który zaczął się z wysokiego C, ale w swoim końcowym okresie raczej rozczarowywał gapiów, a nie ich zachwycał. Aż w końcu dobiegł końca 16 grudnia 2019 roku, gdy pięciu członków składu wylądowało na ławce rezerwowych, a ich miejsca zajęli zawodnicy związani dotychczas z AVANGAR. Od tego czasu minęło pół roku, jak więc potoczyły się losy byłych partnerów i kto na rozstaniu skorzystał, a kto stracił? MICHU fot. DreamHack/Alex Maxwell Michał „MICHU” Müller to bez wątpienia największy wygrany końca współpracy z ale czy kogoś to dziwi? 23-latek u schyłku ery polskiego VP był zdecydowanie najjaśniejszą postacią zespołu i często można się było spotkać z komentarzami nawołującymi wręcz do uwolnienia go od niekoniecznie wspomagających go kolegów. Nic więc dziwnego, że jako jedyny wyłamał się i nie przedłużył umowy z organizacją, zyskując w ten sposób wolną rękę jeśli chodzi o poszukiwania nowego pracodawcy. Ostatecznie znalazł go w miejscu dość niespodziewanym, bo za oceanem, dołączając do Teamu Envy. Dla wielu transfer ten był niezrozumiały – poziom w Ameryce Północnej jest przecież wyraźnie niższy niż w Europie. Chodziło jednak o stopniowy rozwój, co w rozmowie z naszym serwisem wyjaśnił menadżer zawodnika, Krzysztof Kubicki: – Naszym celem jest, by długofalowo Michał stał się w powszechnej opinii zawodnikiem wymiaru międzynarodowego. Ważne jest dla nas również to, jak postrzegany jest MICHU przez nową organizację. Michał nie idzie do Envy jako stand-in, nie dostał krótkoterminowej umowy. On ma tam być kluczowym elementem tej układanki. Organizacja zapewni mu odpowiednie warunki, by się rozwinął, dopasował i nabrał odpowiedniego doświadczenia. Pół roku później trudno cokolwiek MICHOWI zarzucić, bo to właśnie on i Buğra „Calyx” Arkin są głównymi motorami napędowymi Envy. Jeśli zaś chodzi o sukcesy drużynowe… Cóż, tutaj jest przeciętnie. Cieniem na postawę międzynarodowego składu szczególnie kładzie się słaby występ podczas Flashpointa, w którego trakcie ekipa wygrała zaledwie jedno spotkanie na pięć możliwych. W zaskakujący sposób straciła ona również szansę na awans na DreamHack Masters Spring 2020, przegrywając z Bad News Bears, które kilka tyvodni później już nie istniało. Światełko w tunelu stanowi jednak ESL One Road to Rio. Podczas online’owych zmagań Polak i jego koledzy pokonali o wiele wyżej notowane Team Liquid i 100 Thieves, dzięki czemu finalnie zajęli 5. miejsce. Dzięki temu pozostają oni w grze o bilet na ESL One Rio 2020 Major Championship. Już niedługo po ponad miesięcznej przerwie ponownie pojawią się oni na serwerze, by spróbować powtórzyć ten wynik podczas cs_summit 6. Wtedy też wszystkie oczy zwrócone będą ponownie na MICHA. snatchie fot. DreamHack/Alex Maxwell Gdy przychodził do traktowany był jak mesjasz. Nominalny snajper, którego w zespole brakowało od dawna. W dawnych czasach ciągła rotacja karabinem AWP zdawała egzamin, ale w końcu potrzebny stał się ktoś, kto będzie na stałe dzierżyć tę broń – i miał to być Michał „snatchie” Rudzki. Młody zawodnik wcześniej wyrobił sobie renomę w AGO Esports, ale jednocześnie stanął przed bardzo trudnym zadaniem, bo ówczesny skład VP powoli, acz sukcesywnie się rozpadał. – Gdy dołączałem do drużyny, to wewnątrz było sporo konfliktów między graczami. A może nie tyle konfliktów, ile po prostu niewyjaśnionych spraw jeszcze z przeszłości, które nadal nie zostały rozwiązane nawet w momencie, gdy już mnie ściągnięto. Tak naprawdę zostałem wprowadzony do takiego lekkiego bałaganu i to wszystko trwało aż do grudnia, gdy drużyna została przebudowana i zostaliśmy tylko ja i MICHU – wyjaśnił na początku tego roku w rozmowie z naszym serwisem. A przecież w perspektywie był występ na Majorze. Na Majorze, na którym Polacy wypadli bardzo słabo, przeciętnie wypadł też snatchie. Rudzki nigdy zresztą nie ustabilizował swojej formy i bardzo dobre mecze przeplatał przeciętnymi lub nawet bardzo słabymi. Gdy VP podziękowało, snatchie wylądował na ławce rezerwowych. Potem na chwilę zawitał do Illuminar Gaming, gdzie wraz z Karolem „rallenem” Rodowiczem pełnił rolę zmiennika, ale finalnie nie został w organizacji na stałe. Wydawało się więc, że w najbliższym czasie Polak nie znajdzie zatrudnienia, wobec czego miał on przystąpić do nowego sezonu ESEA Mountain Dew League wraz z miksem o nazwie Demolition Crew, w którym znaleźli się też związany do niedawna z Wisłą All in! Games Kraków Piotr „morelz” Taterka, a także Michał „crank” Krystyniak. Niemniej na kilka dni przed startem rozgrywek Rudzki zniknął ze składu na stronie ESEA, a wszystko dlatego, że w ostatniej chwili pomocną dłoń wyciągnęło do niego Sprout. Niemiecka formacja potrzebowała wówczas snajpera, który zastąpiłby Tomáša „oskara” Šťastnego. I chociaż ostatecznie polski AWP-er nadal nie odzyskał formy z czasów AGO, to pomógł swojemu nowemu pracodawcy sięgnąć po mistrzostwo Niemiec, co teoretycznie stanowi niezłą podstawę na przyszłość. W praktyce jednak na dwoje babka wróżyła. Snax fot. DreamHack/Alex Maxwell Powrót Janusza „Snaxa” Pogorzelskiego do był ogromnym wydarzeniem. Polski Dzik miał co prawda za sobą kompletnie nieudany epizod w mousesports, ale wielu liczyło, że w nowym VP, mając dookoła siebie młodszych kolegów, nawiąże do czasów największej świetności. Tak się jednak nie stało, chociaż nie było też tak źle, jak w mouz. Można było powiedzieć, że było średnio. Tak samo, jak średnio było pod względem osiąganych pod dowództwem 26-latka wyników. Było kilka wzlotów, było sporo przeciętnych występów, ale w ogólnym rozrachunku na pewno nie było skoku jakościowego, na który liczyli kibice. W dość spektakularny sposób Pogorzelski przyczynił się też do ostatecznego rozpadu ekipy, która już wtedy była pozbawiona wsparcia organizacji. Stało się to, gdy… zaspał na mecz. Później tłumaczył się, że ma problemy ze snem i bierze leki. Nie zmieniło to jednak faktu, że jego pożegnanie z drużyną wypadło dość spektakularnie. Po kilku tygodniach czwarty gracz świata z 2014 i 2015 roku znalazł nową bezpieczną przystań w postaci Illuminar Gaming. Tam ponownie objął funkcję prowadzącego, będąc jedną z twarzy zupełnie nowego iHG. Nowego iHG, które nie zdołało powtórzyć sukcesu swoich poprzedników i nie obroniło tytułu mistrza Polski. Mimo to wydaje się, że atmosfera w nowym zespole Snaxa na ten moment jest więcej niż dobra. – Moja przerwa w grze spowodowana była problemami zdrowotnymi. Na szczęście wszystko wróciło już do normy, a chwilowa pauza zresetowała mnie mentalnie. Od 1 kwietnia dzialamy pod bandera IHG. Z chłopakami świetnie się dogadujemy, szczególnie dzięki temu, że większość naszego czasu poświęcamy grze. W efekcie czuję progres nie tylko drużynowy, ale również indywidualny. Mamy wspólny cel i zmierzamy razem w tym samym kierunku – pisał kilka dni temu. Co jednak znaczące, 26-latek faktycznie odżył, co widać po jego indywidualnych statystykach. Vegi fot. DreamHack/Alex Maxwell Dla Arka „Vegiego” Nawojskiego transfer do był na pewno spełnieniem jednego z marzeń. Zaledwie 18-letni wówczas zawodnik jeszcze kilkanaście miesięcy wcześniej szukał dla siebie organizacji po rozpadzie Paragraph Crew Blend, a tu nagle zgłosiło się po niego potężne VP. Co ciekawe, nastolatek angaż otrzymał kosztem swojego klubowego kolegi z Actiny PACT, Kamila „Sobola” Sobolewskiego, który nie sprawdził się podczas testów. Pierwsze wrażenie po przyjściu Nawojskiego, który zastąpił Pawła „byaliego” Bielińskiego, było jak najbardziej pozytyne, bo młody gracz często pomagał w odciążaniu MICHA, nierzadko notując porównywalne do niego statystyki. Jak to jednak bywa z tak niedoświadczonymi strzelcami, często przytrafiały mu się też wahania formy, które odciskały swoje piętno na sukcesach, a raczej na ich braku. Niemniej mimo to wydawało się, że Vegi po odejściu z VP nie powinien mieć większych problemów z bezrobociem, bo nadal był młodym, perspektywicznym talentem. Finalnie jednak Nawojski, podobnie jak wspomniany wcześniej Snax, związał się z Illuminar Gaming. Tam, podobnie jak wcześniej w szeregach Virtusów, dobre mecze przeplata słabymi. Można więc powiedzieć o jako takiej niestabilnej stabilizacji. phr fot. DreamHack/Alex Maxwell Tomasz „phr” Wójcik, to gracz, który angażem w VP nacieszył się najkrócej. 23-latek przychodził do drużyny w lipcu 2019 roku, pełniąc początkowo tylko rolę stand-ina, który zajmował miejsce zwolnione przez Michała „OKOLICIOUZA” Głowatego. Spisywał się jednak na tyle dobrze, że po dwóch miesiącach stał się pełnoprawnym członkiem składu. – Wydaje mi się, że w końcu znaleźliśmy odpowiednią piątkę. Gracze, których mamy teraz, są naprawdę dobrzy. Świetnie się nawzajem rozumiemy, pasujemy do siebie pod względem ról i każdy z nas dodaje coś od siebie do tego zespołu, do jego stylu. Mamy obecnie naprawdę dobry skład, przed którym naprawdę dobra przyszłość – zapewniał wówczas Snax. I chociaż faktycznie można było dostrzec pewną poprawę jeśli chodzi o osiągane rezultaty, to finalnie nie pomogła ona drużynie w zachowaniu posad. Na swoje nieszczęście, Wójcik znalazł się wśród osób, które wcześniej podpisały nowy kontrakt i aż do kwietnia pozostał nim związany, co z pewnym stopniu mogło utrudnić mu poszukiwania dla siebie nowej ekipy. W efekcie w momencie rozwiązania były zawodnik AGO całkowicie zniknął z radarów społeczności CS:GO. Nie oznacza to jednak, że wycofał się z esportu całkowicie – co to, to nie. Przez pewien czas phr próbował bowiem swoich sił w VALORANCIE, nowym FPS-ie od studia Riot Games. Pojawiły się nawet podejrzenia, że Polak może dołączyć do długiej listy graczy, którzy porzucili Counter-Strike’a na rzecz nowej produckji. Podejrzenia, którym sam zainteresowany nie zaprzeczał. – Miałem taką myśl. […] Teraz jednak staram się w miarę możliwości łączyć obie te gry, ale zdecydowaną większość czasu poświęcam właśnie VALORANTOWI. CS-a głównie oglądam, żeby być na czasie, jeśli chodzi o obecną metę, taktyki itd. Szczerze mówiąc już od dawna grając w CS-a nie odczuwałem żadnej przyjemności. Być może teraz doświadczam po prostu świeżości, bo mniej więcej przez ostatnie dwa lata nie grałem w żadną inną strzelankę. Tymczasem w VALORANCIE znowu cieszę się graniem – mówił w rozmowie z naszym serwisem. Niedawno jednak Wójcik jednoznacznie zadeklarował, że w CS-ie nie powiedział jeszcze ostatniego słowa i na razie pozostaje przy tym tytule. kuben fot. ESL/Adam Łakomy Wieloletni trener Virtusów, podobnie jak wspomniany wcześniej phr, nie znalazł dla siebie jeszcze nowego miejsca. Jakub „kuben” Gurczyński przez niemal cały okres swojej pracy w VP musiał zmagać się z zarzutami dotyczącymi jego pracy szkoleniowej, chociaż większość graczy, także tych byłych, wypowiadała się o nim w dobrym tonie. Tak czy inaczej, pół roku po rozstaniu z organizacją nie znalazł się jeszcze chętny, który chciałby skorzystać z usług 31-latka, chociaż ten już jakiś czas temu zapewnił w rozmowie z HLTV, że jest gotowy podjąć nowe wyzwanie. – Chciałbym poświęcić się mojej nowej pracy w 100%. Wspiera mnie w tym również moja rodzina. Nie jest dla mnie ważne, w jakim regionie świata miałbym pracować, jestem gotowy na każde wyzwanie. Czuję głód i chcę wrócić do tego, co kocham robić. Dzielić się doświadczeniem i wiedzą z młodszym pokoleniem. Być dla młodszych przykładem i łączyć ich, pomóc w pełni wykorzystać ich potencjał – mówił. W tym roku jednak, zamiast na stanowisku trenerskim, mieliśmy okazję oglądać go jako eksperta podczas polskiej transmisji z Intel Extreme Masters Katowice 2020. Gurczyński zebrał zresztą po swoim występie sporo pochwał. fot. W dniu, w którym pożegnało Polaków, zaprezentowało jednocześnie swój nowy skład. W tym znaleźli się byli reprezentanci AVANGAR, którzy nadal płynęli na fali zdobytego kilka miesięcy wcześniej wicemistrzostwa Majora. Mimo to już wtedy wielu ekspertów pukało się w czoło, podważając sens wydawania sporej (według plotek) sumy na tak niepewną mimo wszystko formację. I na ten moment wydaje się, że to oni mieli rację, bo bilans nowych Virtusów prezentuje się nadwyraz marnie – 100 rozegranych map i zaledwie 49 zwycięstw. Zresztą, aby zacząć poważnie zastanawiać się nad tym, czy organizacja faktycznie podjęła dobrą decyzję, wystarczy spojrzeć na ranking HLTV. Gdy 16 grudnia 2019 roku polska piątka opuszczała VP, zajmowała w prestiżowym zestawieniu 25. miejsce. Dziś natomiast obecni reprezentanci rosyjskiej formacji okupują miejsce… 27. Trudno tutaj więc mówić o znaczącym progresie. Ba, nawet sam styl prezentowany przez ex-AVANGAR nie zachwyca, czego efektem była dokonana niedawno pierwsza, aczkolwiek niewykluczone, że nie ostatnia zmiana kadrowa.
Data 20 września przez długi czas była wyjątkowa zarówno dla Kasi Cichopek, jak i Marcina Hakiela. To właśnie w tym dniu w 2008 roku powiedzieli sobie „tak”. Wspólnie przeżyli
Matrix22Nowicjusz Liczba postów: 3 Liczba wątków: 1 Dołączył: Sie 2017 Reputacja: 0 Witam mam zajebisty problem ze sobą . Jestem dorosłym facetem mam 35 lat a się ku... pogubiłem . Zostawiłem kobietę po 15 latach . Była nie do zniesienia ale kiedyś bardzo ja kochałem . Pojawiła się inna jest wręcz idealna . No ale po 3 miesiącach spotkałem się z byłą był seks i na następnych 3 spotkaniach też . Zajebisty seks . I teraz mam problem zależy mi na nowej ale nie potrafię przestać spotykać się z byłą . Nie wiem co się ku... ze mną dzieje . Miał ktoś podobny problem ??? Matrix22Nowicjusz Liczba postów: 3 Liczba wątków: 1 Dołączył: Sie 2017 Reputacja: 0 Zapomniałem dodać że ona nadal nikogo nie ma . Cały czas mówi że mnie kocha . Ja nie chce do niej wrócić ona o tym wie . Ale No właśnie jest to ale ... AngelSueWarchoł Liczba postów: 334 Liczba wątków: 10 Dołączył: Sie 2016 Reputacja: 6 Nie ma to jak zmarnować 15 lat młodości kobiecie i ją zostawić, tylko po to, żeby ostatecznie ją ruchać, chociaż Matrix22 napisał(a):[post]2977[/post] Ja nie chce do niej wrócić ona o tym wie Zakończ relacje z obiema kobietami i zastanów się czego chcesz. Tego burdelu co masz w głowie nie naprawi żadna baba. Ranisz obie, a sam się miotasz. Przemyśl sobie wszystko i znajdź równowagę. Zachowanie Twojej ex wynika z desperacji. Myśli, że dupką Cię urobi i zmienisz zdanie. Daj jej spokój, jak wróci jej świadomość będzie się wstydziła, że widziałeś ją nago. Poproś o przeniesienie tematu do odpowiedniego działu. "...Questions of science, Science and progress Do not speak as loud as my heart " BorysArogant Liczba postów: 213 Liczba wątków: 18 Dołączył: Sie 2016 Reputacja: 25 Matrix22 napisał(a):[post]2976[/post] Pojawiła się inna jest wręcz idealna .Idealny jest początkowy etap, zauroczenie, spontaniczność, chędożenie. Potem wszystkie kobiety przejawiają biologiczno-ewolucyjnie podobne zachowania - np. czepliwość, marudzenie, wchodzenie na głowę, wybuchy żalu, etc. Porzucenie dziewczyny po 15 latach jest bez sensu, ponieważ nie masz doświadczenia w związkach i przy kolejnej osobie będziesz autorem podobnego repertuaru błędów, których nie miałeś możliwości uświadomić sobie i wyizolować z życia. Rozstań się.......... odczekaj kwartał-pół roku............. poznaj kolejną Na początku przestań myśleć kutasem i nigdy nie pozwól, by przejął myślenie nad mózgiem, wtedy zawsze będziesz popełniał błędy i nigdy nie zostaniesz panem własnego "ja". Kobiety znają tą regułę i wykorzystują ją, niekiedy w najbardziej perfidny sposób. Matrix22 napisał(a):[post]2976[/post] I teraz mam problem zależy mi na nowej ale nie potrafię przestać spotykać się z byłą .Nie potrafisz, bo daje ci coś, na co jesteś łasy... Poza tym, druga sprawa to przyzwyczajenie. Ja też tak mam. Nie dawno rozstałem się po kilka latach związku i w takich momentach, nie wiadomo, co myśleć. Choć mi nie proponowała seksu (Jeszcze ), to u Ciebie (U nas), póki emocje nie opadły, ty nie będziesz wiedział co myśleć i co robić. Tak jak @Borys pisał, daj sobie trochę czasu. U mnie jest inaczej, bo związek się spierdolił z mojej winy, ale jeśli chcesz żyć zgodnie ze swoimi zasadami, to po prostu odpuść sobie obie te relacje. Zajmij się sobą, minie miesiąc i wydobrzejesz. "Nie możesz pozostawić wszystkiego losowi. On ma wiele do zrobienia. Czasami musisz mu pomóc. " - Leonardo da Vinci Matrix22Nowicjusz Liczba postów: 3 Liczba wątków: 1 Dołączył: Sie 2017 Reputacja: 0 Łatwo mówić gorzej zrobic . Stracę obie . Jakiś ku.... koszmar . Ale nikt ku.... nie mówił że życie jest lekkie . Nie chce wracać do byłej bo wiem że będzie to samo nie wspomnę o dumie . Mam też wyrzuty że zdradzam obecną . I co chyba coś ze mną nie tak !!!!!!! @Matrix22 Obecnie oszukujesz obie, nie masz wyrzutów sumienia to brnij w to dalej. Ja mimo, że też siedzę w gównie, nie tylko od strony związku, to nie załamuje rąk i mam własne zasady. Przychodzi czas, kiedy upadasz, wtedy nabierasz sił i się podnosisz, idąc dalej. "Nie możesz pozostawić wszystkiego losowi. On ma wiele do zrobienia. Czasami musisz mu pomóc. " - Leonardo da Vinci BorysArogant Liczba postów: 213 Liczba wątków: 18 Dołączył: Sie 2016 Reputacja: 25 Niejedna dobra relacja rozpierniczyła się przez dumę, brak minimalnej pokory czy samokrytyki... No ale jeśli ciągle Cię gnoiła, generowała same negatywy, to powinieneś się odciąć od niej i od jej waginy. Najlepiej jak pogadasz z tą drugą dziewczyną i powiesz, że całkiem niedawno się rozstałeś i nie chcesz tego gówna wnosić w nowe życie i by dała Ci trochę czasu albo dystansu. Jeśli zależy jej i jest mądrą kobietą, na pewno zrozumie. AngelSueWarchoł Liczba postów: 334 Liczba wątków: 10 Dołączył: Sie 2016 Reputacja: 6 Jak dla mnie to jakaś marna prowokacja. Obecna jest tak idealna, że trzeba ją zdradzać z ex, do której pod żadnym pozorem nie chce się wracać, bo przecież taka beeeeeeeee. Nowa jak będzie chciała to zrozumie, jeśli jej zależy to poczeka, ale jeżeli jest mądrą kobietą, to nie będzie traciła czasu na faceta, dla którego życie staje się ciężkie bo ma dostęp do 2 cipek i nie wie na co się zdecydować. Może miało by to jakieś usprawiedliwienie w liceum, ale w wieku 35 lat? Nie napisał(a):[post]2980[/post] U mnie jest inaczej, bo związek się spierdolił z mojej winy@Pinker Nie chciałabym być wścibska, ale mógłbyś opisać przypadek? ciekawa jestem, czy powieliłeś któryś ze schematów. Dane do statystyk "...Questions of science, Science and progress Do not speak as loud as my heart " BorysArogant Liczba postów: 213 Liczba wątków: 18 Dołączył: Sie 2016 Reputacja: 25 AngelSue napisał(a):[post]2984[/post] Jak dla mnie to jakaś marna sugerujesz, że admin tworzy tego typu tematy dla generowania ruchu na stronie ? AngelSue napisał(a):[post]2984[/post] ale mógłbyś opisać przypadek?Jak coś to na PW mogę co nieco uchylić rąbka tajemnicy (Napisz). Przypadek dość prosty. AngelSue napisał(a):[post]2984[/post]w wieku 35 lat? Nie każdy jest tak idealny, jak my. "Nie możesz pozostawić wszystkiego losowi. On ma wiele do zrobienia. Czasami musisz mu pomóc. " - Leonardo da Vinci AngelSueWarchoł Liczba postów: 334 Liczba wątków: 10 Dołączył: Sie 2016 Reputacja: 6 Borys napisał(a):[post]2985[/post] Znaczy... sugerujesz, że admin tworzy tego typu tematy dla generowania ruchu na stronie ?Ależ skąd, lepszy marketing by był jakby sprzedał swoją historię. ^ ^Leorth napisał(a):[post]2987[/post] Jak coś to na PW mogę co nieco uchylić rąbka tajemnicy (Napisz). Przypadek dość na założenie tematu byśmy mogli podać go analizie i rozłożyć na czynniki pierwsze. Jak ma być wersja demo, to zachowaj to dla siebie, biorę albo pełen pakiet, albo nic Leorth napisał(a):[post]2987[/post] Nie każdy jest tak idealny, jak my. "...Questions of science, Science and progress Do not speak as loud as my heart "
To nigdy nie jest łatwe. Być może byliście ze sobą tylko pół roku czy rok, a może to było coś znacznie poważniejszego – każde rozstanie jest na swój sposób bolesne. I każde trzeba przeżyć. Inaczej ciężko ci będzie wejść w zdrowy sposób w nowy związek. Jak dojść do siebie po rozstaniu?fot. Adobe Stock Nie będziemy oszukiwać – przed tobą trudny czas. Być może dojście do siebie po rozstaniu zajmie ci miesiąc, a być może pół roku. To indywidualne. Ważne, żebyś niczego teraz nie robiła na siłę. Raczej słuchaj siebie. Masz ochotę płakać? Rycz. Potrzebujesz się wygadać? Umów się z przyjaciółką. Nie musisz udawać, że wszystko jest OK. Wszystko, co czujesz jest w porządku. Masz do tego prawo. Ale żeby było ci trochę łatwiej, przygotowaliśmy parę pomocnych rad, jak poradzić sobie po rozstaniu z partnerem. Kiedy to on decyduje, że odchodzi… Odszedł. Twój cały świat właśnie się zawalił. Czujesz się zdradzona, rozczarowana, bezsilna. Nadal go kochasz, ale to on nie chce być z Tobą... Nic już nie jest takie jak przedtem, nie chce Ci się żyć, a gdy widzisz na ulicy zakochane pary, pęka Ci serce. Jak się podnieść po porażce i uwierzyć w siebie, kiedy wszystkie Twoje marzenia i plany legły w gruzach? To trudne, ale możliwe. Bycie porzuconą jest bardzo bolesnym i trudnym doświadczeniem, które mocno odciska swoje piętno. Jedno jest jednak pewne – po przejściu przez etap bólu i cierpienia możesz się spodziewać, że będziesz silniejsza. A prędzej czy później pojawi się ktoś inny w Twoim życiu i będzie równie ekscytujący co Twój były partner. Tego bądź pewna, nawet jeśli w danej chwili w to nie wierzysz. Zobacz wywiad: Jak przeżyć rozstanie? Pogódź się z rzeczywistością. Spójrz prawdzie w oczy – on odszedł i nic na to nie poradzisz. Nie próbuj do niego dzwonić i prosić aby wrócił! Takie zachowanie jest poniżające i gdy ochłoniesz, będzie Ci strasznie wstyd. Poukładaj swoje życie. Gdy byłaś w związku bardzo możliwe że zrezygnowałaś dla niego z wielu rzeczy, które sprawiały Ci przyjemność. Nie miałaś czasu na czytanie książek, kursy językowe, basen, aerobik i wyjazdy? Teraz bez wyrzutów sumienia możesz zająć się tym, co sprawia Ci przyjemność! Otwórz się na nowe znajomości. Kiedy już minie pierwszy szok, kiedy pogodzisz się ze sobą i zaczniesz czerpać z życia satysfakcję, spróbuj zacząć wszystko od nowa. Zacznij od zwykłych rozmów, zaloguj się na jeden z portali randkowych, poznaj nowych ludzi i zrozum, że jesteś wspaniałą, wartościową kobietą! 10 sygnałów, że jesteś w związku bez przyszłości Kiedy wspólnie decydujecie o rozstaniu… Mimo, że podjęcie decyzji o rozstaniu wydaje się łatwiejsze, niż bycie porzuconą, tak naprawdę jest również bardzo trudne. Rozstanie w każdym przypadku jest bolesne i pozostawia poczucie straty, pustki i beznadziei. Warto zatem pamiętać o kilku zasadach: Seks z eks zabroniony. Kiedy jesteś samotna, kuszące jest rzucenie się z powrotem byłemu w ramiona. To przynosi chwilową ulgę. Seks z byłym daje fałszywe poczucie bezpieczeństwa płynące z chwilowego przeświadczenia, że wszystko jest takie, jakie było kiedyś. Ale wcale nie jest. Istnieje ryzyko, że w pewnym momencie któreś z Was wejdzie w nowy związek, a wówczas ból po rozstaniu wróci ze zdwojoną siłą. Unikaj kontaktów ze swoim byłym. Nawet jeśli chcecie się dalej widywać i przyjaźnić – dajcie sobie trochę czasu. Staraj się więc unikać wszelkich kontaktów z byłym partnerem. Zarówno telefonowania, wysyłania SMS-ów, e-maili czy sprawdzania jego strony na Naszej klasie jak przejeżdżania koło jego domu, odwiedzania go w pracy albo zostawiania wiadomości za wycieraczką samochodu. Unikaj wspominania. Nie zachowuj wiadomości głosowych od swojego byłego i nie odtwarzaj ich w kółko tylko po to, żeby usłyszeć jego głos. W ten sposób tylko krzywdzisz samą siebie i utrudniasz sobie oderwanie się od przeszłości i pójście do przodu. Jak odbudować miłość po przejściach? Poczucie winy po rozstaniu Poczucie winy po rozstaniu pojawia się bardzo często. Nie pozwól jednak by Cię pokonało. Nie obwiniaj siebie, staraj się iść do przodu pomimo przeciwności. Pamiętaj, że szklanka jest do połowy pełna Jeśli to Ty byłaś tą, którą porzucono, nie myśl że bycie porzuconą oznacza, że jesteś niewystarczająco dobra, lub że sama jesteś wszystkiemu winna. Może po prostu nie zebrałaś się wystarczająco szybko na odwagę, by to zakończyć. A może całe to rozstanie było szokiem? Jeśli tak było, potraktuj je jako dar od losu, gdyż osoba, która z Tobą zerwała, nie była dla Ciebie odpowiednia. Kończąc Wasz związek, po prostu dała Ci możliwość pójścia w życiu do przodu bez żadnego poczucia winy. Rozejrzyj się przez chwilę. Jak sądzisz, jak wiele osób tkwi dalej w związkach, które już nie działają? Nie sądzisz, że całe mnóstwo? Może to właśnie Ty jesteś na dobrej pozycji, a one nie znalazły w sobie wiary i odwagi, nie zdobyły się na szczerość względem samych siebie i partnerów i nie zainicjowały rozstania. Obawa, co pomyślą o Tobie inni Na myślenie innych nie masz wpływu – zasada pierwsza. Nie wiesz co myślą – zasada druga. Nawet jeśli któreś z was zerwało zaręczyny czy odwołało ślub, jedno z was podjęło bardzo ważną decyzję - jest całkiem prawdopodobne, że Ty, Twój były lub oboje gdzieś w głębi serca wiedzieliście, że nic z tego nie będzie. Ostatecznie jedno lub dwoje z Was wyświadczyło sobie wielką przysługę, kończąc związek, zanim doszło do ślubu. Bolesna wyprowadzka Wyprowadzka od ukochanej osoby po rozstaniu jest niezwykle bolesna, dlatego postaraj się ją przeprowadzić możliwie jak najszybciej. Nawet jeśli na jakiś czas musisz wprowadzić się do przyjaciół, jest to lepsze rozwiązanie niż spędzanie całych tygodni we wspólnym mieszkaniu, pełnym wspomnień. Postaraj się znaleźć na spakowanie swoich rzeczy taki czas, w którym Twojego byłego nie ma w domu. Im mniej macie teraz ze sobą kontaktu, tym lepiej. Postaraj się sama spakować swoje rzeczy. Powrót do miejsca, które wspólnie dzieliliście, może być trudny, ale musisz być odpowiedzialna za swoją własność. Najlepiej będzie, jeśli zorganizujesz przeprowadzkę w takim terminie, żeby Twojego byłego nie było w pobliżu. To złagodzi niepotrzebne napięcie i stres. Wszelkie kwestie czynszu i innych opłat postaraj się załatwić polubownie i najszybciej jak to tylko możliwe. Dodatkowe problemy nie są teraz potrzebne żadnemu z Was. W tym okresie jest Wam i tak wystarczająco trudno. Prawie każdy z nas przez to przeszedł… Rozstania mają najrozmaitsze wielkości i postacie. Niektóre przychodzą w związkach, które trwały od lat - a nawet od dziesięcioleci. Inne przychodzą już po kilku miesiącach. Nie jest ważne, jak długo byliście razem, czy sobie przysięgaliście, mieszkaliście razem, mieliście dzieci, czy poznaliście swoje rodziny. Żaden z tych szczegółów nie ma znaczenia. Liczy się to, jak ten związek wyglądał dla Ciebie, a przede wszystkim jakie w Tobie wzbudził uczucia. Czy zakochanie to miłość? Jeśli rozstanie wstrząsnęło Tobą do głębi, pamiętaj, że teraz może być tylko lepiej. Pamiętaj, że po dotkliwym i niszczącym bólu przychodzi przyjemność odkrywania na nowo siebie i swojego cudownego życia. Przyjemność z towarzystwa przyjaciółek jak i ze spotkania kogoś nowego. Kogoś lepszego dla Ciebie. Kogoś, kogo nigdy nie miałabyś szansy docenić i pokochać, gdybyś nie przeszła przez swoje rozstanie i nie otrzymała wszystkich tych lekcji życia. Nigdy o tym nie zapominaj! O związku czytaj też:Wątpisz w jego uczucie? Tych 10 sygnałów świadczy, że on przestał cię kochaćTo miłość czy przyzwyczajenie? Tych 10 pytań pozwoli rozwikłać sprawę!Tatuaż dla par? Czemu nie, ważne tylko, aby wybrać go z głową
Ja juz straciłam wiarę w to,że to się zagoi.minelo 1.5 roku od rozstania bolesnego,bo zdradzal mnie cały rok przed ślubem.wybral tamta .ja też mam nowy związek,ale nie da się od tak po prostu wymazać z pamięci 10 cudnych lat.nie jestem maszyna,zeby sobie zaprogramować w glowie że mam to wymazać.mam milion uczyć,mam emocje,wspomnienia, niedokończone zdania, niewypowiedzianeMonika Richardson zdradza Faktowi: Od pół roku jestem w terapii. Nie boję się miłości Data utworzenia: 8 lutego 2022, 8:26. Monika Richardson otworzyła niedawno szkołę językową, w której nas ugościła. Dziennikarka opowiedziała nam o zmianach w swoim życiu i przy okazji zdradziła, czy odchorowała już rozstanie ze Zbigniewem Zamachowskim. Jak się dziś czuje i co oznacza jej nowy tatuaż? Czego żałuje i czy chciałaby znowu wyjść za mąż? Okazuje się, że od pół roku gwiazda jest w terapii. Monika Richardson i Bartosz Pańczyk Foto: - / FAKT: Otworzyłaś właśnie szkołę językową. To jest teraz twój drugi dom? Monika Richardson: Rodzina twierdzi, że nawet pierwszy. Własna szkoła językowa to moje wielkie marzenie, więc spędzam w niej bardzo dużo czasu. Dbam o takie drobiazgi jak obrus na stół, świeczki, chcę, by było tu jak w domu. Znowu w pewnym sensie zaczynam od początku... Ty na nudę narzekać nie możesz... Twoje życie przez ostatni rok to rozpędzony rollercoaster... – U mnie ciągle się coś dzieje. Ostatnio byłam znowu u astrologa. Chodzę do tego mojego Piotra tak mniej więcej co trzy lata i on mi zawsze powtarza to samo. "Jeśli myślisz Monika, że w twoim życiu kiedykolwiek będzie spokój, rzeka będzie płynęła powoli, a ty będziesz siedziała na brzegu i patrzyła na obłoczki, to się bardzo mylisz. Nigdy w twoim życiu spokoju nie będzie. Taką masz aurę, układ planet wokół siebie... Będziesz ciągle walczyć i to do ostatniego tchu". No i tak właśnie walczę... Zobacz także Odchorowałaś już rozpad twojego małżeństwa ze Zbigniewem Zamachowskim? – I tak i nie. Mam wrażenie, że przez długi, długi czas, może zbyt długi, walczyłam o to, żebyśmy jednak byli razem. Jak teraz na to patrzę rok później, bo właśnie mija rok od wyprowadzki mojego męża, to myślę sobie, że mogłam sobie oszczędzić co najmniej 2,3 lata tej niepotrzebnej walki i takiego ciskania się. Mam taką tendencję, że jak ktoś mi mówi, że coś się nie uda, to odpowiadam: "Ze mną się nie uda?! Ja wam udowodnię, zakaszę tę rękawki i zrobię tak, że się uda". W związkach mam tak samo i to jest bardzo zła cecha. Jak ktoś mówi "nie", to trzeba to rozumieć i przyjąć jako "nie". Ty jak się w coś angażujesz, to dajesz z siebie 100 proc., prawda? – Tak. Ale trzeba wiedzieć, kiedy odpuścić. To jest dla mnie lekcja z tego związku. A zabolało cię, kiedy przeczytałaś w książce Zbyszka, że ty tak bardzo pomagasz, że przeszkadzasz? – Nie, bo znałam treść tej książki. Nie wiem, czy powinnam to mówić, ale Beatkę Nowicką, która napisała tę książkę, to ja sama zwerbowałam. Przez pół roku pracowałam nad tym, by Zamach się zgodził, by ta książka powstała. W związku z tym nic, co jest w tej książce, nie jest dla mnie niespodzianką. Od kilku miesięcy masz nowego partnera. Nauczyłaś się przy nim odpuszczać? – Uczę się. Uczę się też czegoś, czego chyba nigdy nie udało mi się osiągnąć w związkach, czyli partnerstwa. W związku z tym, że uczę się odpuszczać, przestaję ogarniać cały świat. Jak mawiał Zamach: "Przestaję być kierowniczką kuli ziemskiej". Pozwalam innym na bycie prezesem, kierownikiem. A ja bardzo chętnie działam w drużynie. Jeśli jest zadanie do wykonania, to możesz na mnie liczyć. Myślę, że są dwie Moniki. Jedna ta publiczna, która zawsze daję radę i druga ta w związku prywatna, która jest czasem trochę małą zagubioną dziewczynką. Nie bałaś się jednak wchodzić szybko w nowy związek? – Stało się to praktycznie miesiąc po ostatecznym rozstaniu z Zamachem. Na początku to nie było miłością, tylko wzajemną fascynacją. Odpowiadając na twoje pytanie, stanowczo powiem, że nie boję się miłości i nie boję się wchodzić w nowy związek. Po to żyję na tym świecie, by tworzyć związek i rodzinę. Nie boję się zarzutów, że jestem skrajnie naiwna czy że jestem idiotką i źle prowadzę swoje życie, bo powinnam być sama. Jestem w terapii od pół roku. Z moją terapeutką bardzo dużo rozmawiamy o tym, że nie jest prawdą, że po związku należy nie być szybko w związku, bo tylko w ten sposób można się wyleczyć z zakończonego związku. Człowiek jest zwierzęciem stadnym, potrzebuje drugiej osoby, drugiego bijącego serca w domu i w życiu. Może jednak dobrym pomysłem byłaby zmiana mieszkania, by odciąć się od wspomnień i przeszłości? – Tak. Mieszkanie na Mickiewicza nie jest moim docelowym miejscem pobytu na ziemi. Chociaż jestem bardzo zaangażowana w sprawy jednej z najstarszych spółdzielni mieszkaniowych w Warszawie. Jeszcze nie zdecydowaliśmy z Konradem, jak to będzie wyglądało. Nie chcemy tego przyspieszać i forsować na siłę. Chcemy się spokojnie zastanowić, w jakim układzie przyjdzie nam żyć w przyszłości. Czy we dwoje tylko, czy z moją córką, a może z synami... Zastanowimy się nad tym. Czego się o sobie dowiedziałaś przez ostatni rok? – Na pewno tego, że jestem silna, dam radę, a co mnie nie zabije to mnie wzmocni. Poza tym, że jest świat poza telewizją i świat poza formalnym związkiem. Całe życie byłam czyjąś żoną... Nie chciałabyś już wyjść za mąż? – Na razie na pewno nie. Nie mam takiej potrzeby. Mam natomiast ogromną potrzebę scalenia naszych rodzin i stworzenia patchworku, którego nie udało mi się stworzyć w poprzednim związku. Na szczęście się to udaje. Oboje nad tym pracujemy z Konradem. To dla mnie ogromny priorytet, by między nami a naszymi dziećmi było dobrze. To taki trudny wiek dla młodego człowieka. Mamy dzieciaki w wieku lat 18, 20 i 21. Początek niezależności, która przecież jest pozorna, bo wszystkie dzieci są od nas zależne finansowo i mieszkają z nami... Zastanawiałaś się, dlaczego dotychczas nie wychodziło ci z mężczyznami? – Chyba nie można tak powiedzieć. Miałam trzy małżeństwa. Jedno 6-letnie, drugie 12-letnie i ostatnio 10-letnie. W każdym etapie mojego życia towarzyszył mi fajny mężczyzna. To nie byli byle jacy faceci z łapanki. Nie mam do siebie żalu, że mi nie wyszło, bo uważam, że to nie jest tak. Przeżyliśmy coś fajnego razem i to się skończyło. Nie trzeba być ze sobą do grobowej deski. Oczywiście może warto, jeśli związek jest dobry. Tego żałuję, że nie udało mi się stworzyć takiego trwałego związku, w którym mogłabym się zestarzeć z moim facetem i trzymając się za rękę odejść gdzieś tam za horyzont. Nie udało się, ale nie wiadomo co przyniesie przyszłość... Nie udało się jeszcze... Udowadniasz, że da się mieć dobre relacje po rozwodzie, bo z ojcem twoich dzieci jesteście w świetnym kontakcie. – Nawet jest taka koncepcja, byśmy świętowali wspólnie moją pięćdziesiątkę, która będzie już w kwietniu. Może nawet uda się zorganizować wspólny wyjazd. Zobaczymy. Mój były mąż jest wspaniałym ojcem. Zawsze nim był. Nie widzę żadnego powodu, dla którego miałabym w jakikolwiek sposób psuć mu relacje z naszymi dziećmi. Na pewno dzieci by mi w złości wykrzyczały kiedyś, że nie umiałam rozmawiać z ich ojcem. Dla nas dzieci nigdy nie były kartą przetargową. Rozmawiał Bartosz Pańczyk Przeczytaj też: Monika Richardson umówiła się na ważną rozmowę. Jedna rzecz mogła ją zrujnować. Dziennikarka poprosiła fanów o wsparcie Monika Richardson po raz kolejny publicznie rozlicza się z Zamachowskim. "Moje dzieci przeszły traumę" Partner Moniki Richardson odnalazł brata po 45 latach rozłąki! Pojawili się razem w "Dzień dobry TVN" /8 - / Monika Richardson pokazała Faktowi swoją szkołę językową. /8 - / Monika Richardson zdradziła nam, że od pół roku jest w terapii. /8 - / Monika Richardson uczy w swojej szkole językowej angielskiego i hiszpańskiego. /8 @monikarichardson / Instagram Monika Richardson skończy w 2022 r. 50 lat. /8 @monikarichardson / Instagram Monika Richardson od pół roku jest w terapii. /8 Aleksander Majdański / Rok temu ostatecznie rozstała się ze Zbigniewem Zamachowskim. /8 @monikarichardson / Instagram Przy Konradzie rozkwita. /8 @monikarichardson / Instagram Monika Richardson niedawno zrobiła sobie tatuaż. Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem:
Powierzenie pracownikowi innej pracy niż umówiona nie może wiązać się z obniżeniem wynagrodzenia i musi odpowiadać kwalifikacjom pracownika. Poza tym musi być uzasadnione potrzebami pracodawcy. Powierzenie innej pracy na okres dłuższy niż 3 miesiące w skali roku wymaga już zgody pracownika oraz podpisania aneksu do umowy.
Po siedmiu latach związku w tych prawie dwóch latach małżeństwa wypowadziłam się od męża. Czułam, że między nami coś się zmieniło. Nie spędzaliśmy razem czasu, nie rozmawialiśmy, bardzo się od siebie oddaliśmy. Po rozstaniu nas obojga spotkało dużo ciężkich w życiu chwil, związanych z rozstaniem, ale również z innymi obszarami około pół roku po rozstaniu ponownie zaczęliśmy się spotykać. Wtedy zaczęłam się modlić o to żeby nigdy nie żałować decyzje o powrocie, że chce być w końcu szczęśliwa. Na dzień dziejszy to mąż odszedł ode mnie jakieś dwa tygodnie przed zakończeniem nowenny. Mój świat ponownie się zawalił. Odmówiłam modlitwę sumiennie do końca i jedyne co mi pozostało to wiara, że to się stało po coś i nasze drogi zejdą się ponownie po raz ostatni na zawsze. StartListy od CzytelnikówPaulina: Powrót po rozstaniuW 2011 roku umawiała się z Grahamem Phillipsem, a następnie z Jordanem Viscomim. Od sierpnia 2012 do lipca 2013 roku spotykała się z Jaiem Brooksem, jednym z członków australijskiej grupy The Janoskians. Po rozstaniu para ponownie się zeszła, rozstając się ostatecznie w 2014 roku po trzech miesiącach związku.Beata Tadla ma za sobą kilka głośnych medialnie związków. Po szeroko komentowanym rozstaniu z Jarosławem Kretem związała się z przedsiębiorcą imieniem Rafał. Zakochana dziennikarka kilkukrotnie wyznawała mu miłość publicznie, wstawiając wspólne, romantyczne zdjęcia na Instagramie. Wszystko wskazywało na to, że dziennikarka znalazła "tego jedynego", z którym będzie już na zawsze. Przypominamy: Tadla potwierdza nowy związek. Kim jest nowy chłopak gwiazdy? Polecamy: Głosuj na swych ulubieńców w plebiscycie "Gwiazdy Plejady 2020"! W czerwcu jednak okazało się, że los napisał jej inny scenariusz. Z instagramowego profilu przedsiębiorcy dowiedzieliśmy się, że on i Beata Tadla nie są już razem i to od kilku miesięcy. Pół roku po ich rozstaniu nastąpił jednak zwrot akcji w uczuciowym życiu dziennikarki. Beata Tadla ogłosiła zaręczyny Beata Tadla jest bardzo aktywna w mediach społecznościowych. To za sprawą Facebooka i Instagrama jest w stałym kontakcie ze swoimi znajomymi z show-biznesu, ale również fanami. Nic dziwnego, że wykorzystuje te platformy do tego, aby pokazywać, co dzieje się obecnie w jej życiu. Takiej wiadomości sympatycy dziennikarki jednak z pewnością się nie spodziewali. Beata Tadla zmieniła na Facebooku status związku na "zaręczony". Gwiazda nie chce komentować swojego nowego związku, ale jak udało nam się dowiedzieć, nowym wybrankiem dziennikarki jest mężczyzna o imieniu Michał. Beata Tadla na Facebooku Jedno jest pewne. Beata Tadla nie jest do wzięcia. Dziennikarka jest znów zakochana. W komentarzach pod zmianą statusu posypały się gratulacje. Foto: Jarosław Antoniak / MW Media Beata Tadla krytykuje dziennikarzy TVP Beata Tadla nie wchodziła w interakcję z komentującymi, ale lajkowała ich wpisy. Nie pozostaje nam nic innego, jak dołączyć się do gratulacji. Teraz czekamy na ślub! Zobacz też: Dziękujemy, że przeczytałaś/eś nasz artykuł do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z życiem gwiazd, zapraszamy do naszego serwisu ponownie!
Poniżej znajduje się wiele przetłumaczonych przykładowych zdań zawierających tłumaczenia "ROK I PÓŁ" - polskiego-angielski oraz wyszukiwarka tłumaczeń polskiego. Co Znaczy ROK I PÓŁ po Angielsku - Tłumaczenie po AngielskuTwój chłopak nie traktuje Cię z szacunkiem, a Ty mu niestety na to pozwalasz. Skoro zerwałaś z nim, to dlaczego jesteś niekonsekwentna i nadal utrzymujecie kontakt, rozmawiacie, spotykacie się? Spotkania po rozstaniu jeszcze byłabym w stanie zrozumieć - możliwe, że chcecie mieć ze sobą dobry kontakt, mimo rozstania. Ale nie mogę pojąć, że spotykasz się z eks chłopakiem, dajecie sobie ponownie nadzieję na coś więcej, a on jednocześnie w tym samym czasie "flirtuje" z Twoją najlepszą przyjaciółką. Nie dostrzegasz groteski tej sytuacji? Po co prosił o chodzenie Twoją przyjaciółkę, skoro twierdzi, że chce wrócić do Ciebie? Nie potrafi rozeznać się w swoich emocjach? Lubi ranić inne osoby? Według mnie chłopak jest niedojrzały i manipuluje wszystkimi wokół. Decyzja jednak należy wyłącznie do Ciebie. Pozdrawiam! Para jednak rozstała się w 2021 roku, co było dużym zaskoczeniem dla fanów. Nadal jednak widują się na planie "M jak miłości". Jak urządziła się Kalska po rozstaniu z Roznerskim? Od rozstania Martyny Wojciechowskiej i Przemka Kossakowskiego minęło 9 miesięcy! Ich związek zakończył się w styczniu, ale dotąd żadne z nich nie złożyło papierów rozwodowych. Martyna Wojciechowska i Przemek Kossakowski uchodzili za jedną z najbardziej dopasowanych par showbiznesu. Podobne zainteresowania, kariera, ale i wartości w życiu. Wiadomość o ich rozstaniu była więc dla fanów szokująca. Nikt nie spodziewał się, że tak krótko po ślubie ich związek się rozpadnie. Zobacz także: Martyna Wojciechowska i Przemek Kossakowski wrócą do siebie? Te słowa mogą was zaskoczyć! Związek Martyny Wojciechowskiej i Przemka Kossakowskiego Martyna Wojciechowska i Przemek Kossakowski poznali się w 2018 roku w studio „Dzień Dobry TVN”, gdzie każde z nich realizowało swój program. Po pierwszym spotkaniu nie mieli ze sobą kontaktu przez pół roku. Przemek zostawił jednak podróżniczce swój numer telefonu. Martyna odezwała się do niego po emisji programu, gdzie Kossakowski zjadł zupę z płetwy rekina. Zarzuciła mu skrajną nieodpowiedzialność. Siła i energia, jaka płynęła ze słów Wojciechowskiej zaintrygowała mężczyznę. Ta natomiast zazdrościła mu sposobu życia - zamieszkiwania chaty na Podlasiu, ale i niektórych tematów realizowanych na potrzeby telewizji. Zaiskrzyło. Para zaręczyła się na początku 2019 roku. Ku uciesze fanów, wzięli ślub w październiku 2020 roku. Nagła decyzja o rozstaniu Małżeństwo Martyny Wojciechowskiej i Przemka Kossakowskiego nie trwało długo. Para rozstała się w w styczniu 2021 roku. Nieco ponad trzy miesiące po ślubie podróżnik wyprowadził się z domu. Długo udało im się jednak utrzymać problemy w związku w tajemnicy. O rozpadzie małżeństwa poinformował jeden z portali, przywołując tym samym zainteresowanych do odpowiedzi. Pierwsza głos zabrała Wojciechowska, która wyraźnie wskazała winnego sytuacji. Po 3 latach związku i 3 miesiącach od ślubu, z dnia na dzień nastąpił koniec mojego małżeństwa. Ta nagła zmiana była dla mnie zaskoczeniem, bo odpowiedzialność, zobowiązanie i dane słowo są i zawsze będą dla mnie wartościami nadrzędnymi. Moja decyzja o ślubie była głęboko przemyślana i traktowałam ją bardzo poważnie - przyznała wtedy Martyna. Instagram@ Na Kossakowskiego wylał się hejt. Okazało się, że nie odnalazł się w związku małżeńskim i choć dotąd żadne z nich nie podało bezpośredniej przyczyny, to zdaje się ona przemawiać przez ich słowa. W rozmowie z radiem New Once w styczniu, kiedy nikt nie wiedział o kryzysie i rozpadzie przyznał, że mieszka w Warszawie tylko przez związek. "Marzę czasem, żeby mieć spokój. Im więcej tego wszystkiego dzieje się wokół mnie" - powiedział wtedy. Po medialnej burzy zamieścił również informację w mediach społecznościowych, żeby nie pozostać milczącym wobec zarzutów. Ważne i bolesne decyzję nie są podejmowane z dnia na dzień. To zawsze trudny i skomplikowany proces. Nie zawsze go widzimy, a czasami pochłonięci własną wizją świata, widzieć nie chcemy - napisał Kossakowski na Instagramie. Instagram@ Co z rozwodem Wojciechowskiej i Kossakowskiego? Wielu fanów wciąż kibicuje Martynie Wojciechowskiej i Przemkowi Kossakowskiemu i liczy, że para postawi na relację i wkrótce się zejdzie. Żadne z nich wciąż nie złożyło pozwu o rozwód. Emocje wciąż są silne. Jak podaje prawdą jednak jest, że para nie ma ze sobą kontaktu i trudno mówić o próbach naprawy relacji. Każde z podróżników spędza wakacje osobno. Kossakowski oddaje się pracy i nowym projektom, natomiast Wojciechowska wybrała się ze swoją córką w podróż po Europie. 13- letnia Marysia, podobnie jak Martyna mocno przeżyła rozstanie jej mamy z nowym mężem. Zdążyła się z nim zżyć. Nie ma nic wspanialszego niż dzielenie pasji z dzieckiem. W górach wszystko wydaje się prostsze i łatwiejsze - napisała podczas pobytu w Dolomitach prowadząca "Na Krańcu Świata". Rozwód wydaje się być więc przesądzony, jednak formalności przynoszą zbyt wiele bólu. Martyna czuje się wykorzystana w tym związku. Rozwód? To cały czas zbyt duże emocje dla Martyny. Kiedy sprawa wyszła na jaw, powrócił ból. Najpierw musi sobie z nim poradzić. Po prostu oboje potrzebują na to czasu.
Doda po raz pierwszy otworzyła się na temat rozwodu z mężem. „Wiecie, że zawsze mogliście mnie pytać o wszystko, ale musicie zrozumieć, że decyzję o rozstaniu podjęłam w tamtym roku po to, by móc przez ten czas nie na oczach mediów przeżyć to w spokoju, poukładać sobie w głowie i być gotową na nowy rozdział, który teraz
Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź 1 2015-11-24 22:37:16 Nyna17 Zaglądam tu coraz częściej Nieaktywny Zarejestrowany: 2014-07-29 Posty: 18 Temat: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ?Cześć wiem czy już takie tematy były czy nie, bo jestem tutaj pierwszy raz. Chciałabym opowiedzieć Wam swoją historię miłosną, która trwała dwa lata. Od razu chciałabym zaznaczyć, że będzie ona dłuższa. Moja miłość przyszła nagle i bardzo szybko postępowała do przodu, a na dodatek była pierwszą. Pochodzimy z tego samego miasteczka. On starszy o 10 lat, niezbyt urodziwy i pochodzący z biednej rodziny, która słynie z niezbyt dobrej opinii, a ja młoda uważana zawsze za ułożoną, mądrą, ładną i niedostępną dziewczynę z bardzo dobrej i dość zamożnej rodziny. Nasz kontakt zaczął się od kiedy poszłam na studia. Na początku tylko pisaliśmy smsy, później zaczęliśmy rozmawiać przez telefon aż w końcu zaczął mnie odwiedzać w mieście, w którym mieszkałam oddalony od naszej miejscowości o 100 km. Wszystko działo się w tajemnicy przed rodzicami i znajomymi, bo wiedzieliśmy, że moja strona nie będzie zadowolona z tego związku. Po nie całych dwóch miesiącach oficjalnie zostaliśmy parą. Na początku spotykaliśmy się bardzo rzadko, ale później coraz częściej wręcz codziennie. On potrafił robić 200 km dziennie żeby się ze mną spotkać. Kiedy mieliśmy się nie widzieć jeden dzień, to nie mogliśmy dać sobie z tym rady. W końcu razem zamieszkaliśmy też w tajemnicy. Tak było przez 8 miesięcy. Czułam się z nim wspaniale. On był taki idealny i czuły. Kiedy wracałam późno z pracy to zawsze miałam zrobioną kolację. Często dostawałam kwiaty, to dzięki niemu zaczęłam studiować to co chciałam. Kiedy byłam chora, to skakał jak nad dzieckiem. Byłam taka szczęśliwa. Podobno aż mi się śmiały oczy. Dbaliśmy o siebie wzajemnie. Do momentu kiedy musiałam wrócić do rodzinnego domu na rok. Dwa ostatnie dni przed wyprowadzką strasznie płakaliśmy oboje. Jak wróciłam powiedziałam rodzicom o wszystkim jednak oni kazali mi przestać się z nim spotykać ja nie dałam za wygraną. Po dwóch miesiącach kłótni i awantur zaakceptowali nas. Byliśmy tacy szczęśliwi, ale to było tylko chwilowe, bo trwało trzy miesiące, a im chodziło tylko o wesele kuzynki żebym miała z kim iść. Później znowu zaczęły się awantury. Mogliśmy spotykać się tylko raz w tygodniu w sobotę od 20 w nocy do 4, bo taki miałam wyznaczony czas i to jeszcze poza domem. Wtedy siedzieliśmy w samochodzie nad wodą albo jeździliśmy po różnych wioskach. Jednak zaczęli nam skracać kontakt to zera, a ja bałam się tak protestować, bo nigdy nie mogłam wygrać. W końcu ja całe święta spędziłam zamknięte w pokoju leżąc w łóżku u siebie, a on u siebie. Łączył nas tylko telefon. On po Nowym roku zmienił pracę i wyprowadził się do miasta oddalonego o 80 km i zaczął mnie namawiać jednak ja się wahałam, bo miałam w domu koszmar związany z jego wyprowadzką. A on zaczął się zmieniać przestawałam czuć że mnie kocha z miesiąca na miesiąc było coraz gorzej. Ja jeździłam do szkoły co tydzień jednak jeden tydzień byłam u niego a drugi w szkole. Każdy mój odjazd kończył się płaczem moim i jego. W końcu przestał mówić do mnie czułe i wyznawać miłość, zrywał ze mną kiedy chciał i ile chciał, a ja zawsze płakałam i go błagałam o powrót albo sam wracał i tak było w koło. W końcu latem ze mną zerwał ja już nie miałam siły i postanowiłam, że to koniec. Po tym wszystkim dostałam mieszkanie które było położone 100 km od rodziców. On za to błagał mnie żebym do niego wróciła, prosił o spotkanie, mówił że nigdy nie przestał mnie kochać, pisaliśmy, rozmailiśmy przez telefon. Czułam, że się zmienił, ale nie chciałam się spotkać, bo bałam się powrotu tego wszystkiego. Tak walczył pół roku, a ja znowu się do niego zbliżyłam. W końcu stwierdził, że on już tak dłużej nie może. Wiedział, że to popsuł, ale chciał to naprawić a ja znowu się bałam. Stwierdził, że musimy zerwać kontakt i powiedział, że pisze z jakąś, ale boi się nowego związku, bo najpierw musi zapomnieć o mnie. Kiedy to usłyszałam myślałam że świat się zawalił byłam strasznie zazdrosna, a teraz codziennie płacze. Tęsknię za nim. Kiedy znowu był i wiedziałam, że zadzwoni czy napisze, to byłam szczęśliwa. Wiem, że to wszystko jest dziwne, ale ja go chyba kocham i strasznie za nim tęsknię. Co o tym sądzicie ? 2 Odpowiedź przez TenObcy 2015-11-24 23:01:37 TenObcy Powoli się zadomawiam Nieaktywny Zawód: bezdomny Zarejestrowany: 2015-11-19 Posty: 56 Wiek: 42 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ?Ile Ty masz lat, bo nie doczytałem... 12? 15? 3 Odpowiedź przez majkaszpilka 2015-11-24 23:09:10 majkaszpilka Zbanowany Nieaktywny Zarejestrowany: 2015-07-30 Posty: 4,815 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ? "Ale ja go chyba kocham"...Daj chłopakowi spokój,niech sobie ułoży w tym czasie odetniesz się od mamusi i tatusia,bez żalu straconego rodzimego majątku, przez taki "mezalians". Stopki nie będzie 4 Odpowiedź przez Nyna17 2015-11-24 23:31:10 Nyna17 Zaglądam tu coraz częściej Nieaktywny Zarejestrowany: 2014-07-29 Posty: 18 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ?Dla sprostowania mam 22 lata. Natomiast jeżeli chodzi o ten rodzinny majątek, to proszę nie uważać mnie za materialistkę gdy nie zna się ze wszystkimi szczegółami całej historii. 5 Odpowiedź przez majkaszpilka 2015-11-25 00:04:13 majkaszpilka Zbanowany Nieaktywny Zarejestrowany: 2015-07-30 Posty: 4,815 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ? No dobrze,inaczej zatem. Jesteś już dużą dziewczynką,zakochaną(chyba),a mówisz,że miałaś wyznaczane godziny spotkań,że chłopak był potrzebny jako osoba towarzysząca na wesele...itd, się protestować,bo nie nigdy nie sorrki,ale jakoś to do mnie nie Cię w wieży za siedmioma,górami i rzekami,że nie mogłaś się z nim spotykać? Stopki nie będzie 6 Odpowiedź przez verdad 2015-11-25 09:21:24 verdad Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-08-18 Posty: 1,395 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ?A dlaczego piszesz, ze on to popsul ?Moze cos zle zrozumialam, ale uwazam, ze to zepsuli Twoi rodzice i Ty za rodzicow masz ? Zgodzili sie na Wasz zwiazek tak na niby, zebys miala isc z kim na wesele ?A potem rozwalili Wasz zwiazek, bo on jest nieodpowiednia partia dla Ciebie ? Dziwny tok wesele to uroczystosc rodzinna i zaprasza sie Twojego chlopaka rodzinie ? Po co ?Ale jak to zwykle bywa, prawda jest po srodku. Dlaczego az tak bardzo rodzice sie sprzeciwiali Waszemu zwiazkowi ? Co mu zarzucali ? Oprocz 10 letniej roznicy wieku miedzy Wami i tego, ze byl mniej zamozny, mil cos jeszcze na sumieniu ? Tak ze moja pierwsza mysl po przeczytaniu Twojego posta to byla taka jaj wyzej napisalam, ze zepsuli Wasz zwiazek Twoi rodzice za Twoja akceptacja, ale zaczelam glebiej myslec i uwazam, ze moze rodzice wiedzieli cos o nim, czego nam nie napisalas. Moze po weselu czegos sie dowiedzieli o nim ? Moze on zachowywal sie nie tak jak powinien ? A oni, zeby Cie chronic, skutecznie Was oddzielili. 7 Odpowiedź przez lifrinat 2015-11-25 09:29:57 lifrinat Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2015-01-19 Posty: 710 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ?Napisz może z jakiej rodziny pochodzi twój luby - pisałaś, że nie cieszą się oni zbyt dobrą opinią. Może i on nie ma dobrej reputacji? Rodzice nie działali w ten sposób bez powodu. Prawdopodobnie, kiedyś im podziękujesz za to . 8 Odpowiedź przez Cyngli 2015-11-25 09:41:25 Cyngli Gość Netkobiet Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ? Swoim brakiem zdecydowania i dziecinnością zniszczyłaś ten związek. szukasz na forum? 9 Odpowiedź przez GabrielaKlym 2015-11-25 12:10:24 GabrielaKlym Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2015-08-16 Posty: 1,001 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ? Też nie rozumiem dlaczego niby on to popsuł. W tym wieku słuchać się rodziców, którzy wydzielają godziny spotkań? Każdy normalny by się wyprowadził, poszedł do pracy i miał gdzieś ich pieniądze. gdykochamy 10 Odpowiedź przez Nyna17 2015-11-25 15:35:17 Nyna17 Zaglądam tu coraz częściej Nieaktywny Zarejestrowany: 2014-07-29 Posty: 18 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ?Zgadza się, że on też nie cieszył i nie cieszy się dobra opinią. Jest on postrzegany w naszym miasteczku jako osoba, która nie ma szacunku do swojego ojca, jako osoba, która często zmienia pracę, która siedzi u kolegi na kawie zamiast pomóc swojemu ojcu kiedy ma w czasie sezonu dużo pracy. Ja jednak miałam na ten temat inne zdanie, bo wiedziałam dlaczego taki jest. Na weselu było wszystko w porządku bardzo ładnie się zachowywał. Rodzice zarzucali mu wszystko. To, że jest starszy, że ma niezbyt dobrą rodzinę, to że nie należy do urodziwych i to że nawet nie jest zamożny. Oni mi tłumaczyli, że nie chodzi im tak bardzo o majątek ani o wygląd tylko o to że jest starszy, o to że ma taką opinię i o to że ciągle zmienia pracę. Czuję, że nadal go kocham i za nim tęsknię. Wczoraj z nim nawet rozmawiałam, bo i powiedział mi, że musi w końcu o mnie zapomnieć, bo już nie daje sobie rady emocjonalnie, za bardzo tęskni i kocha. Mam wrażenie, że on chcąc od tego wszystkiego uciec zaczyna plątać się w związek z kobietą od siebie starszą i to jeszcze z dzieckiem. Zrozumiałam, że wina za ten rozpad związku leży po stronie rodziców, bo kiedy oni o tym nie wiedzieli, to było cudownie. On kochał mnie aja jego. Dopiero później zaczęły się kłótnie, rozstania. Czuję, że go tracę, a tego nie chcę. Zrozumiałam swoje błędy i chce go odzyskać tylko nie mam pomysłu jak. 11 Odpowiedź przez Nyna17 2015-11-25 15:50:05 Nyna17 Zaglądam tu coraz częściej Nieaktywny Zarejestrowany: 2014-07-29 Posty: 18 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ?Droga majkaszpilkaNie mogłam się z nim spotykać, bo za każdym razem kiedy mówiłam, że się dziś spotykamy, to zaczynała się awantura i płacz przed wyjściem i po przyjściu moim. Ja zawsze byłam grzeczną dziewczynką, która się nie buntowała. Jeździłam na imprezy tam gdzie mi pozwalano i wracałam wtedy kiedy mi kazano nawet na studia poszłam takie jakie mi kazano. Zawsze były pytania gdzie, po co, na ile, za co, dlaczego, z kim, z czym nawet jak mieszkałam daleko. No więc kiedy zaczęłam się buntować, to było nie do zrozumienia. On też nie rozumiał dlaczego tak sobie pozwalam. Twierdził, że się zmieniłam, że z uśmiechniętej, pełnej życia i energii dziewczyny stałam się płaczącą i użalającą się "kurą domową". To dzięki niemu rzuciłam studia jakich nie chciałam, a zaczęłam jakie chciałam i to też wywołało duży gniew. Cały czas powtarzali, że to on mnie tak buntuje i to przez niego tak się zmieniłam. 12 Odpowiedź przez czytamlogi 2015-11-25 16:25:25 czytamlogi Zbanowany banita Nieaktywny Zarejestrowany: 2015-09-16 Posty: 129 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ? No tak to już jest w dorosłym życiu. sursum corda 13 Odpowiedź przez Cyngli 2015-11-25 16:33:28 Cyngli Gość Netkobiet Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ? Nie, nie zrozumiałaś swoich nie rodzice są winni rozpadowi Waszego związku, tylko dorosła, gdyby Ci zależało na tym człowieku, to byś zrobiła wszystko, by z nim postawić się rodzicom - poszukać pracy, iść na swoje. Co Ty takiego zrobiłaś, by walczyć o swój związek?Jedno wielkie NIC. 14 Odpowiedź przez unhappy_m 2015-11-25 16:42:22 Ostatnio edytowany przez unhappy_m (2015-11-25 16:50:27) unhappy_m Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2015-11-19 Posty: 32 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ? Upisałam się i mnie wylogowało, no szlag by to... ale cóż, jeszcze raz spróbuję...Wiem, że wiele rzeczy po prostu nie da się przekazać pisząc, ale mam wrażenie czytając Twoją historię, jakbym czytała opowieść żywcem wyjętą z 'Bravo", albo innego pisma dla nastolatek. Przepraszam za szczerość. Ale to pewnie dlatego, że wydaje się ona tak sztampowo przejaskrawiona, jakby to był skrócony scenariusz jakiegoś melodramatu z lat 50...Młoda, ułożona dziewczyna z przykładnej rodziny, on - starszy, żyjący na marginesie. Mezalians. 100% tragiromantyzm. To tak na rozluźnienie, a teraz już o życiu...Moim zdaniem musisz się porządnie nad tym wszystkim zastanowić. Wiem, że rodzice Ci kijem do głowy niczego nie wbiją, a wręcz mogą narobić wiele szkód swoją postawą. Nie wnikam w to jaki jest naprawdę Twój chłopak, bo to, co piszesz - to jedno, to, co myślą Twoi rodzice - to drugie, a to, jak jest naprawdę - to też jaka jest wiejska mentalność, bo sama mieszkam na wsi i czasem egzystowanie tutaj to wieczny survival. Ty sama musisz się zastanowić czy chciałabyś życia u boku tego człowieka. Wiem, że to trudne, ale musisz na chwilę na bok odłożyć uczucia, w jakiś sposób odsączyć swoją miłość od tego wszystkiego i pomyśleć czy chcesz z nim ŻYĆ - w pełnym znaczeniu tego miałam trochę podobną sytuację kiedyś. Zakochałam się w liceum w chłopaku starszym o 5 lat. On nie cieszył się pochlebną opinią w moim środowisku. Wyrzucili go z liceum, powtarzał klasy zaocznie. Nie miał stałej pracy, tak po prawdzie nie bardzo mu się chciało pracować. Był wiecznie bez pieniędzy, włóczył się z kolegami i chlał tanie wina. Jego ojciec, bezdomny alkoholik. Jego synowi nie wróżono lepszej przyszłości. Zresztą nie bardzo chciał z tym nic zrobić, choć zarzekał się, że nie chce być taki, jak jego ojciec. Miał wieczne wahania emocjonalne, mówił, że świat go nie rozumie... Do moich rodziców dochodziły słuchy z kim się zadaję. Zaczęły się rozmowy, a ja oczywiście się buntowałam, jak to jeszcze nastolatka. Zaczęły się kłamstwa, że nocuję u koleżanki (a nocowałam u niego)... i tak dalej. Bo przecież ONI NIE ZNALI GO TAK, JAK mnie to wszystko po prostu imponowało. Byłam w starszym środowisku. Czułam się wyjątkowo na pewien sposób, mogąc być częścią tego nierzozumianego świata. Byłam dla niego oparciem. Dochodziło do tego, że dawałam mu pieniądze (choć sama miałam tyle, co dostałam od rodziców), bo mówił, że nie ma za co jeść. Po czym się okazywało, że wszystko wydawał na papierosy i tanie wina. Ale ja byłam wyrozumiała i cieszyłam się, że mogę mu jakoś pomóc po prostu będąc. Bo wiecznie mnie wychwalał jaka to jestem dobra i na mnie nie zasługuje. Ale tak było falami, bo innymi razy wydzwaniał do mnie w nocy, że właśnie kończy ze swoim życiem, bo jest nieudacznikiem... bo kocha inną kobietę... bo jestem dla niego za dobra... a ja głupia pędziłam znowu, żeby mu pomóc. Aż w końcu po 1,5 roku musiałam sama przejrzeć na oczy. I odcięłam się od niego. Było mi ciężko. Ale musiałam po prostu dojrzeć sama do takiej decyzji. I potem było mi z nią bardzo dobrze. Nawet nie chcę sobie wyobrażać jak by moje życie teraz wyglądało, gdybym była z nim dłużej...Nie porównuję swojej sytuacji do Twojej. Ale zmierzam do tego, że musisz sobie zdać sprawę z tego, że póki sama czego nie doświadczysz, niczego nikt na siłę Ci nie udowodni. Na tym polega życie - na uczeniu się na własnych błędach. co mi dokładnie chodzi? Chodzi o to, że musisz sobie uświadomić, że musisz zastanowić się nad tym związkiem porządnie. Dla siebie samej. Nie dla rodziców, nie dla niego. Dla siebie. Może pomoże Ci to, co mi pomogło wtedy? Wyobraź sobie, że z nim jesteś na zawsze i zadaj sobie pytanie - czy tak chcesz żyć? Czy z tym człowiekiem chcesz być? Czy widzisz w nim stabilnego partnera, z którym idziesz przez życie? Kochacie się, więc może się zdarzyć tak, że przydarzy Wam się dziecko... Wyobraź sobie to i pomyśl jak wygląda Wasze życie? Jak jesteście w stanie się utrzymać? Jak żyjecie na co dzień? Czy widzisz w nim kogoś, kto jest dla Ciebie wsparciem w codziennych sytuacjach? Kto buduje razem z Tobą dom, rodzinę? Wiem, że nie każdy związek musi się kończyć małżeństwem, dziećmi. Ale jest to dość prosty i szybki test moim zdaniem, bo jesteś jeszcze młoda i masz przed sobą całą przyszłość, którą możesz kreować sama. Musisz więc na chwilę odstawić na bok uczucia i zdroworozsądkowo pomysleć o tym też w takim aspekcie. Ty najlepiej go znasz, widzisz jak Wasza relacja wygląda. Jeśli odpowiesz sobie twierdząco - "tak, widzę to jasno i pewnie", to znaczy, że masz o co walczyć. I masz prawo to robić, bo jesteś dorosła. A razem na pewno sobie dacie radę. 15 Odpowiedź przez majkaszpilka 2015-11-25 16:42:53 majkaszpilka Zbanowany Nieaktywny Zarejestrowany: 2015-07-30 Posty: 4,815 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ? Nyna17 napisał/a:Droga majkaszpilkaNie mogłam się z nim spotykać, bo za każdym razem kiedy mówiłam, że się dziś spotykamy, to zaczynała się awantura i płacz przed wyjściem i po przyjściu moim. Ja zawsze byłam grzeczną dziewczynką, która się nie buntowała. Jeździłam na imprezy tam gdzie mi pozwalano i wracałam wtedy kiedy mi kazano nawet na studia poszłam takie jakie mi kazano. Zawsze były pytania gdzie, po co, na ile, za co, dlaczego, z kim, z czym nawet jak mieszkałam daleko. No więc kiedy zaczęłam się buntować, to było nie do zrozumienia. On też nie rozumiał dlaczego tak sobie pozwalam. Twierdził, że się zmieniłam, że z uśmiechniętej, pełnej życia i energii dziewczyny stałam się płaczącą i użalającą się "kurą domową". To dzięki niemu rzuciłam studia jakich nie chciałam, a zaczęłam jakie chciałam i to też wywołało duży gniew. Cały czas powtarzali, że to on mnie tak buntuje i to przez niego tak się miej świadomość, że jak kiedyś rozpoczniesz "samodzielne życie"?????Zostaniesz żoną, mamą, to będziesz gotowała zupkę taką jaką mama chce,wychowywała dzieci tak rodzice chcą,żyła pod ich dyktando?Naprawdę jesteś tak bezwolną kukiełką?Dorosła jesteś. Stopki nie będzie 16 Odpowiedź przez Nyna17 2015-11-26 14:31:35 Nyna17 Zaglądam tu coraz częściej Nieaktywny Zarejestrowany: 2014-07-29 Posty: 18 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ?Dzięki unhappy_mTo nie jest żadna historyjka z kolorowych pisemek dla nastolatek, to jest prawdziwa historia, a właściwie jej zarys. Jak bym chciała ją napisać całą, to by mi zajęło więcej niż jeden dzień, a faktycznie może przypominać scenariusz jakiegoś dramatycznego filmu. Mam wrażenie, że Ty jako nieliczna mnie tutaj rozumiesz. On nie był taki jak Twój, bo nie pije, nie pali. Ma pieniądze, bo pracuje tylko bardzo często zmienia pracę. Sam utrzymuje wynajmowane mieszkanie, samochód i życie. Natomiast reszta historii jest bardzo podobna. Kiedy zaczęły się awantury z rodzicami, zakazy i buntowanie, to też zaczęłam kłamać mówiąc, że będę spała u koleżanki, a tak naprawdę spałam u niego. Tylko że on od początku był kochany, czuły, opiekuńczy i taki był przez osiem miesięcy kiedy o nas nie wiedzieli rodzice. Później zaczęło wszystko się zmieniać a najgorzej zrobiło się po pół roku od momentu zakazu moich rodziców. Przestał wyznawać uczuć, przestał być opiekuńczy, stał się opryskliwy, podły i z dnia na dzień było coraz gorzej. Zrywał kiedy chciał i jak chciał. Jak na początku prawie w ogóle nie było kłótni tak później potrafiliśmy z błahostki zrobić awanturę na wielką skalę. Kiedy byłam u niego ostatni raz (o czym wtedy jeszcze nie wiedziałam), to powiedział mi takie zdanie "jak chcesz to wyjdź, nikt Cię siłą nie będzie trzymał" A ja zamiast wyjść wróciłam się i wszystko mu zapomniałam bez żadnego słowa przepraszam. Faktycznie kiedy było dobrze, to zastanawiałam się na odpowiedź na te pytania i chciałam spędzić z nim resztę życia nawet zaczęliśmy mieć plany, że po skończeniu studiów weźmiemy ślub. Na nasze pierwsze walentynki kupił dwie srebrne obrączki, które miały oznaczać symbol wiecznej miłości i miały przemienić się kiedyś w złote. Jednak wszystko zaczęło walić się od momentu zakazów rodziców. Ja miałam w domu piekło. Nikt sobie tego nie może wyobrazić dopóki tego nie przeżył na własnej skórze. On na początku to wszystko znosił, ale ile też można tolerować te upokorzenia w jego kierunku jak i moim. Potrafiliśmy się nie widywać miesiąc oprócz telefonu nic nas nie łączyło. W końcu zaczął wysiadać emocjonalnie i wszystko odbijało się na mnie, a ja zaczęłam zmieniać zdanie o nim. Bałam się wyprowadzić, bo nie wiedziałam czy wróci mój dawny ukochany, a z takim nie chciałam żyć. Teraz już wiem, że źle zrobiłam, bo wszędzie tam gdzie się wtrącają osoby trzecie, to nigdy dobrze nie będzie. Cała rodzina wiedziała jaka ja jestem straszna i niedobra dla rodziców i przez kogo taka się stałam. Rodzice nie przebierali w środkach jak chcieli tak mi powiedzieli i co chcieli to mi powiedzieli nawet do tego stopnia, że zaczęły się szantaże emocjonalne tylko po to żebym z nim zerwała. Nie wiedziałam co mam robić. Byłam strasznie skołowana. Kiedy wracałam do domu, to płakałam, bo nie wiedziałam co przyniesie ten tydzień, a on mi nie pomagał, bo z jednej strony rodzice dawali mi w kość, a z drugiej strony on. Po tym jak się wyprowadziłam na swoje, a on chciał się spotkać i pogadać, to ja bym się z nim spotkała tylko wiecie czego się bałam ? Rodziców. Tego, że się dowiedzą, że znowu wrócą awantury, bo wiele razy miałam powiedziane, że mam się z nim nie wiązać znowu. Wczoraj przyjechałam do rodziców i usłyszałam, że coś się wydarzyło, bo nie jestem taka sama jaka byłam ostatnio. Tak wydarzyło się, zrozumiała, że źle zrobiłam, że się z nim nie spotkałam i tego bardzo żałuję. Chciałabym się z nim spotkać, pogadać i wszystko wyjaśnić na spokojnie, bo wiele padło słów których nie powinno, ale boję się że on nie będzie chciał. Najpierw straciłam chłopaka, a teraz jeszcze przyjaciela w nim. Denerwuje mnie jak rodzice chodzą i cały czas rzucają jakieś słowa go obrażające, a wczoraj jak pisałam smsy z koleżanką to miałam zadane pytania z kim piszę, o czym , po co itp. Podejrzewam, że gdyby nie oni, to może miedzy nami było by dobrze. Nie wiem co mam teraz zrobić ? Mam żal do rodziców o kolejną stratę. Co ja mam teraz zrobić, bo jestem strasznie skołowana. Pomóżcie. 17 Odpowiedź przez Cyngli 2015-11-26 14:38:43 Cyngli Gość Netkobiet Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ? Nyna17 napisał/a:Nie wiem co mam teraz zrobić ? Mam żal do rodziców o kolejną stratę. Co ja mam teraz zrobić, bo jestem strasznie skołowana. żal do już wreszcie, czy dalej jesteś dzieckiem posłusznym rodzicom, czy dorosłą kobietą. 18 Odpowiedź przez Nyna17 2015-11-26 14:45:08 Nyna17 Zaglądam tu coraz częściej Nieaktywny Zarejestrowany: 2014-07-29 Posty: 18 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ?majkaszpilkaDokładnie u nas takie panują zasady w rodzinie. Młodsze roczniki muszą robić wszystko pod dyktando starszych i nie wolno się buntować ani sprzeciwiać, bo jest źle. Wiele razy chciałam mieć swoje zdanie i wtedy było źle. Kiedy rzuciłam studia, których nie chciałam, a zaczęłam które chciałam i to dzięki niemu, to nawet nie zdajecie sobie sprawy co to było. Miałam zarzucone kłamstwo, oszustwo i bunt. Za każdym razem padały takie zdania "Co ludzie powiedzą. Teraz to my na debili wyjdziemy, bo mówiliśmy co innego, a okazało się co innego." Ostatnio byłam u koleżanki, która mieszka raptem trzy przystanki dalej, to miałam powiedziane żebym nie piła i długo nie siedziała, bo na drugi dzień idę do urzędów załatwiać sprawy od rana, a i oczywiście musiałam dać znać jak wrócę do domu. Mnie to męczy. Z resztą on też powiedział mi trzy dni temu, że jestem mądrą, ładną, fajną i bardzo trzeźwo myślącą dziewczynką tylko jak na swoje lata mało samodzielną i poukładaną, bo robię wszystko co mi się narzuca. Ja się z tym zgadzam, bo nawet jak bym chciała coś innego, to nie mogę, bo tak zostałam wychowana i przez to skrzywdzona. 19 Odpowiedź przez unhappy_m 2015-11-26 15:00:24 Ostatnio edytowany przez unhappy_m (2015-11-26 15:04:22) unhappy_m Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2015-11-19 Posty: 32 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ? Nyna17Tak naprawdę nikt nie wskaże Ci właściwej drogi i nie powie co masz też mam problem z rodzicami, ale trochę innej natury. Nigdy nie byli typem arbitralnych stróży mojej nienaganności. W liceum miałam przyjaciółkę, która z kolei takich rodziców miała, więc wiem o co chodzi. Inwestowali w nią wiele, dawali jej wiele, ale w zamian oczekiwali, że będzie niczym dobra córeczka, z dobrego domu z wyższych sfer - wykształci się, nie wypije alkoholu dopóki nie wyprowadzi się z domu (albo najlepiej nigdy ;]), będzie chodzić na kółka różańcowe i dziewictwo straci dopiero z mężem, który oczywiście będzie spełniał wszystkie ich wymogi. I co? Córcia lubiła napić się równo ze swoją paczką, kłamać, że nocuje u mnie, bo mamy do zrobienia ważny projekt szkolny... Kiedy raz wylądowała na wytrzeźwiałce, bo ją miejska złapała z piwem na przystanku, to miała areszt domowy chyba przez pół roku. Oczywiście nie wyobrażaj sobie tutaj żadnej degeneracji - dziewczyna była naprawdę wrażliwa, inteligentna, miała wysokie wyniki w nauce, tylko po prostu potrzebowała normalnie najwyczajniej integrować się z rówieśnikami. Twoja sytuacja trochę przypomina mi jej to było w liceum! A Ty masz 22 lata, niedługo będziesz po studiach! Nie wyobrażam sobie DLACZEGO tak bardzo słuchasz swoich rodziców? Po części to rozumiem, bo ja też wiele rzeczy robię, żeby nie zranić moich rodziców. Mama nadal uważa mnie za dziecko i szantaż emocjonalny to wręcz jej specjalność. Ale nigdy bym sobie osobiście nie pozwoliła, by rodzice w tym wieku tak mieszali w moje życie uczuciowe...Jestem praktycznie przekonana, że Twojego chłopaka zaczęło to frustrować. Swoim zachowaniem - uległością wobec rodziców, brakiem walki o Wasz związek - pokazałaś mu, że Ci tak naprawdę na nim nie zależy. Wykazałaś słaby charakter. To się tak ciągnęło i w końcu zaczęło go to męczyć. Ludzie są różni i równie reagują na pewno sprawy. Być może on zareagował złością, odepchnięciem Ciebie. W końcu dlaczego on ma się starać, skoro Tobie nie zależy na tym aż tak, żeby w wieku 22 lat nie postawić się rodzicom? Uniezależnić się od nich dla siebie, dla niego. Dla Was. W jego oczach nie postawiłaś na ten związek. Poczuł się mniej ważny, być może nawet odrzucony. Być może i przez to wpłynęłaś też na jego samoocenę. Pisałaś, że nie cieszy się popularnością wśród ludzi i ma słabą relację z ojcem. Być może ma z tym głębszy problem niż wydaje się to Tobie, czy nawet jemu..? Może Twoje postawy utwierdziły go w tym, że nie jest wart by o niego walczyć? Podsyciłaś jego niską samoocenę i przechodzi teraz wewnętrzny konflikt. A wierz mi - od miłości do urazy, czy czasem nawet nienawiści jest niewielki krok. Ma do Ciebie ogromny żal i nie potrafi go inaczej wyrazić. Tak mi się z takimi uczuciami przez dłuższy czas potrafi dobić, wierz mi. Ja wpadłam w depresję, bo nie potrafię sobie poradzić z samą sobą i odbiło się na moim mężu. Najpierw mówił, że mnie kocha i nie zostawi z tym, będzie się starał. Ale po roku męczarni stwiedził, że nie chce już walczyć. Że nie potrafi mi powiedzieć, że mnie kocha. Jest zmęczony. Widzię tu pewne podobieństwo - Twój chłopak nie widział walki z Twojej strony i zaczął rezygnować, musząc zmagać się z Twoimi rodzicami, losem na który przyzwoliła osoba, którą kocha i być może z poczuciem brakiem własnej wartości. Ma dosyć czekania, frustruje go, że jego szczęście (bo to też jego szczęście!) zależy od rozkapryszonych rodziców dorosłej przecież kobiety, która swoją postawą pokazuje brak dojrzałości. Może też zaczął obawiać się Ciebie? Może zastanawia się czy jest sens wiązać swoje plany na życie z osobą, która jest tak zależna od innych? która nie ma swojego zdania, jest uległa. Może boi się, że całe Wasze życie takie będzie? Że Wasza przyszłość będzie wiecznie zależna od Twoich rodziców, czy opinii społecznej? 20 Odpowiedź przez Nyna17 2015-11-26 17:13:19 Nyna17 Zaglądam tu coraz częściej Nieaktywny Zarejestrowany: 2014-07-29 Posty: 18 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ?Wszystko co piszesz jest jedną wielką prawdą. Mówisz to samo co on mówił mi i co teraz zrozumiałam ja. Jestem za pardzo podległa swojej rodzinie. Oni mieszają się we wszystko kompletnie we wszystko i nie dość że oni się mieszają, to jeszcze babcia się miesza. Kiedy jestem u siebie, to muszę codziennie dzwonić i spowiadać się co robiłam, co jadłam, gdzie i z kim byłam. On od początku wiedział, że jestem strasznie trzymana pod kloszem i uważana za grzeczną i ułożoną dziewczynkę. Jednak kiedy zaczął mnie bardziej poznawać, to uważał, że naprawdę jestem inna. Twierdził, że rodzice robią mi krzywdę i to bardzo dużą krzywdę i miał rację, bo zaczynam się czuć przytłoczona. Na początku mojego powrotu do domu nic złego nie mówił na ich temat, ale później zaczął zmieniać zdania. Denerwowało go to, że w domu robię wszystko i jeszcze ciągle mają do mnie pretensje. Ja jednocześnie byłam służącą, opiekunką, sprzątaczką, kierowcą i kucharką, a ciągle mówili, że jestem nie dobra. Nie powiem, bo zaczął mnie wspierać, ale później sam zaczął potrzebować tego wsparcia. Kiedy dowiedzieli się, że się wyprowadził, to zaczęli rzucać do mnie takie hasła "No idź do niego, ale niedługo wrócisz", "Jesteś za młoda żeby brać sobie takiego starego ch......." i takich tekstów było pełno. Nie wiem jak mam się odciąć od nich. Kiedy zaczynam znowu się stawiać, to znowu zaczynają się pretensję. Wiem, że ja mam 22 lata i jestem już bardzo dużą dziewczynką, ale nie mam swojego życia w ogóle. Codziennie będąc u siebie muszę wykonywać trzy telefon do mamy, taty i babci żeby im powiedzieć co dziś u mnie się działo, a jak tego nie zrobię, to oni dzwonią. Zaczyna mnie to męczyć jednak kiedy chce trochę wolności, to zaczynają się pretensje z ich strony. Kiedy dowiedzieli się, że związałam się z nim to kiedy babcia rozmawiała ze sąsiadami, to mówiła, że miała mądrą wnuczkę, a teraz ma bardzo głupią wnuczę. Kiedy jechaliśmy razem do kina co też spowodowało wielki sprzeciw to słyszałam "Jak Cię przywiezie ten ch......, to niech sp..... do domu i nie wchodzi do naszego". Ja mu się nie dziwię, że nie chciał ze mną być, bo ja też nie chciałabym być z chłopakiem, którego rodzina cały czas by mnie obrażała i się mieszała w mój związek. Dziś też już słyszałam, że mam się z nim nie wiązać znowu i że osoba, która pasuje do naszej rodziny, to chłopak albo nie ładny a bogaty albo chłopak ładny a biedny, a najlepiej to ładny i bogaty. Ja zaczynam przestawać sobie z tym wszystkim radzić. Nie mam chłopaka ani żadnych znajomych, bo nikt nie jest odpowiedni do mnie. No a jeżeli chodzi o jego relacje z ojcem, to faktycznie jest to uzasadnione, bo kiedy był młodszy ojciec cały czas go odtrącał i patrzył w młodszego syna więc teraz ten odtrąca jego. Na co moi rodzice nie mogą patrzeć, bo dziecko nie powinno zachowywać się tak w stosunku do swojego ojca. Naprawdę nie wiem co mam robić. Straciłam chłopaka, a teraz jeszcze przyjaciela. Strasznie mi go brakuje i za nim tęsknię. Chciałabym się z nim spotkać i pogadać, ale boje się, że on nie będzie chciał. Chce się odciąć od rodziców i zacząć żyć swoim życiem, ale jak to zaczynam robić, to są wielkie pretensje. 21 Odpowiedź przez unhappy_m 2015-11-26 17:38:30 Ostatnio edytowany przez unhappy_m (2015-11-26 17:47:44) unhappy_m Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2015-11-19 Posty: 32 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ? A co Cię powstrzymuje od tego, żebyś odcięła się od nich na jakiś czas realnie? Tzn. znalazła jakieś lokum dla siebie? Finanse? Bo moim zdaniem powinnaś się wyprowadzić z domu i zamieszkać SAMA lub znaleźć współlokatora/ów - wtedy jest łatwiej z kasą. I w ogóle jest jakoś mniej smutno. Wiadomo, że z innymi też trzeba umieć mieszkać. To czasem wielka sztuka - wiem, bo ze swoim mężem mieszkałam prawie 9 lat, a w trakcie studiów praktycznie co rok mieszkaliśmy z innymi ludźmi i nie zawsze było kolorowo... ale i tak przynajmniej lepsze to czasem niż bycie samemu w czterech nie mam tu na myśli zamieszkania ze swoim chłopakiem. Myśle, że to zły pomysł. Przynajmniej na razie. Raz, że musicie sobie wszystko wyjaśnić, a na to trzeba czasu. Leczenie ran trwa dłużej niż mogłoby się wydawać, choćby czasem wszystko wydawało się już okej. Poza tym chodzi o to przede wszystkim, żebyś pokazała rodzicom, że potrafisz sobie radzić sama, a nie udowodniła coś za pomocą buntu - a ponowne zamieszkanie z chłopakiem tak by właśnie musisz wcale słuchać tego, co mówią. Jeśli zadzwonią, jak juz będziesz mieszkać sama - i będą mieć pretensje, to powiesz grzecznie, że ich kochasz, ale nie pozwolisz sobie im się tak do siebie zwracać. To Twoje życie Jeśli oni Cię kochają to muszą to uszanować. I pewnie zrozumieją. Jeśli mają choć odrobinę oleju w głowie i mają na względzie naprawdę Twoje dobro. Ale póki co, to Ty im na wszystko pozwalasz. Nie nauczyłaś ich niczego swoją uległością. Przyzwyczaili się do Twoich postaw i Cię nie szanują jako indywidualnego człowieka. Jeśli pokażesz raz charakter i będziesz wytrwała w tym - pokażesz, że jesteś dorosłym człowiekiem, który sam stanowi o sobie - to oni zaczną Cię taką widzieć. Może im to długo zająć - znam wiejską mentalnośc doskonale. A co więcej, znam mentalność ludzi starszych. Jest BARDZO CIĘŻKA i czasem wydaje się być nie do pokonania. Tak już jest i tego nie zmienisz na siłę. Możesz to jedynie zmienić nie słowem, a skutecznym działaniem. Niestety. Ale musisz być stanowcza i przede wszystkim opanowana. Jeśli chcesz zachować z rodzicami dobre relacje na przyszłość - musisz wykazać się inteligencją i kulturą wobec nich. Nic za pomocą krzyku, płaczu, buntu. Ułóż sobie konkretny plan. Przemyśl każdy szczegół. Zaplanuj finanse, bo to bardzo ważna kwestia. Czym się zajmiesz, jak już będziesz poza domem. Z kim ew. zamieszkasz, gdzie. Jak już sobie wszystko ułożysz, działaj po cichu, żebyś mogła ich zaskoczyć potem tym jak sama świetnie dałaś sobie radę. A jak już będziesz gotowa, wstań pewnego dnia, idź do rodziców i postaw ich przed faktem dokonanym. Nie wdawaj się w kłótnie. Na spokojnie, może nawet z uśmiechem powiedz, że zaczynasz własne życie i bardzo chciałabyś, żeby w nim uczestniczyli, bo ich kochasz - ale tylko wtedy, gdy będą gotowi Cię wspierać. Póki NIE UDOWODNISZ rodzinie, chłopakowi i SOBIE, że potrafisz podejmować WŁASNE decyzje, to nic się nie zmieni. NIC. 22 Odpowiedź przez madoja 2015-11-27 00:22:11 Ostatnio edytowany przez madoja (2015-11-27 00:23:19) madoja Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-02-08 Posty: 2,445 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ? Miałam kiedyś niemalże identyczną gówniara, on troszkę starszy, z fatalną opinią, miejscowy chuligan, wiecznie bezrobotny, ale za to z wielkim poważaniem, wszyscy się go bali. W bliższym kontakcie był bardzo inteligentnym i zabawnym facetem. Nigdy mnie nie rodzice zabronili mi się z nim spotykać, też wyznaczali godziny w jakich możemy się się dostosowywałam, potem buntowałam. Postanowiłam walczyć o swoją miłość, olałam rodziców, był dla mnie tylko on, miałam gdzieś ich zakazy. W końcu - z trudem - to zaakceptowali, ale tylko dlatego że się oficjalnie zbuntowałam i żyłam wbrew ich nakazom i wiem czy było warto, bo - niestety to dla Ciebie straszne - ale rodzice bardzo często mają rację. Rozstaliśmy się, teraz uważam że zmarnowałam z nim czas. Nigdy nie utrzymał dłużej żadnej pracy, łatwo wdawał się w bójki, itd. Wtedy coś mnie zaćmiło że moja miłość go odmieni lub jakaś inna tego rodzaju bzdura...Na pewno nie chciałabym takiego męża dla swojej córki, więc teraz poniekąd rozumiem moją gdybym wtedy nie walczyła, pewnie nigdy nie mogłabym sobie tego wybaczyć i zawsze zastanawiałabym się czy coś ważnego byłam uczciwa z samą sobą, niczego nie - można na to spojrzeć z 2 stron: rodzice mają rację, ale jednocześnie należy walczyć o swoje wartości i o swoją miłość. 23 Odpowiedź przez unhappy_m 2015-11-27 10:16:01 Ostatnio edytowany przez unhappy_m (2015-11-27 10:16:52) unhappy_m Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2015-11-19 Posty: 32 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ?Zgadzam się z madojaDlatego radzę Ci Nyna17 stanąć na nogi samej - dla siebie jak wpływ na psychikę może mieć mieszkanie z rodzicami, zwłaszcza, w Twojej sytuacji, gdy jesteś taką ich marionetką. Gdyby nie moje studia i fakt, że mogłam na ich czas mieszkać poza domem, z pewnością byłabym jeszcze bardziej ubezwłasnowolniona - nawet nie tyle przez rodzinę, co przez siebie samą. Musisz zaznać życia i podejmować własne decyzje - nie dla chłopaka, czy kogoś innego, ale dla siebie. Skup się na własnej indywidualności, naucz się odwagi. Bo, gdy rodzice przeminą, a tak się stanie, albo, gdy Twój partner Cię zostawi - ten, czy jakiś inny - to nie będziesz wiedziała co ze sobą począć, będzie Ci gorzej. Ale pamiętaj - wszystko z rozwagą i na sookojnie. 24 Odpowiedź przez Nyna17 2015-11-27 17:18:03 Nyna17 Zaglądam tu coraz częściej Nieaktywny Zarejestrowany: 2014-07-29 Posty: 18 Odp: Pół roku czy tydzień po rozstaniu ?On już mnie zostawił, a ja właśnie tak się czuję. Nie wiem co mam dalej ze sobą zrobić, nie wiem jak mam żyć. Mam wrażenie, że zawalił mi się świat. Dziś już jest trochę lepiej, ale przez te ostatnie dni od soboty było strasznie. Przyzwyczaiłam się do kontaktu z nim. On od dwóch lat był w moim życiu dzień w dzień. Zawsze dzień zaczynałam od myśli o nim i kończyłam na myśleniu o nim. Nawet jak już nie byliśmy razem, to wiedziałam, że zadzwoni czy napisze, a teraz czuję się taka samotna. Kiedy wczoraj udało mi się z nim porozmawiać,, to stwierdziłam, że szkoda było mojego czasu dla niego. On strasznie zmienia zdanie. Kiedy ze mną zerwał, to mi płakał, że wszystko to jest jego wina, a wczoraj mi mówił, że wszystko co się wydarzyło, to jest tylko i wyłącznie moja wina. Po zerwaniu kiedy chciał do mnie mnie wrócić, to słyszałam, że mnie kocha, że nie może żyć bez zemnie. Potrafił wystawać pod moim blokiem i pod moją szkołą nawet pojawiły się szantaże, że coś sobie zrobi. A jak się okazał grał na dwa fronty, bo do mnie chciał wrócić, a z inną już się spotykał. On nie widzi w tym nic złego. Mało tego próbował mi uświadomić jaka jego nowa miłość jest wspaniała, bo raptem raz mu zrobiła kolacje kiedy on się kąpał zmęczony po pracy, a już zapomniał kiedy przez osiem miesięcy codziennie jak mieszkaliśmy razem, a ja studiowałam dziennie, to miał gotowy obiad jak wracał z pracy. Jak jeździłam do niego w weekendy kiedy mieszkał już na swoim, to mu sprzątałam, zmywałam i gotowałam. Nawet w swoje urodziny, to ja szykowałam mu śniadanie do łóżka. On był wiecznie zmęczony. A w przeciągu dwóch lat bycia razem do miał już trzy prace. Nawet kiedy mi rodzice nie pozwolili jechać z nim na wakacje, to pojechał sam. Ja to wszystko zawsze tłumaczyłam na jego korzyść. Ja jestem osobą bardzo rozgadaną i romantyczną, a on zaczął mi zarzucać, że ja bym tylko chciała rozmawiać i chodzić na spacery. Po wczorajszej rozmowie kiedy nie przebierał w słowach i potrafił momentami zmieszać mnie z błotem uświadomiłam sobie, że nie chce takiego chłopaka. Jeszcze powiedział mi, że specjalnie powiedział o tej dziewczynie, że jest taka idealna żeby mnie zabolało, a na koniec bezczelnie się rozłączył. Odpowiedziałam sobie na wszystkie pytania i uświadomiłam sobie, że rodzice mieli racje. Oni stali z boku i widzieli o wiele więcej niż ja o nim jak i o całej jego rodzinie. Postanowiłam wziąć się w garść i szybko o nim zapomnieć. To jest bardzo trudne, ale mam nadzieję, że dam rację. Najpierw zacznę od odbudowania znajomości, które urwały mi się właśnie przez niego, bo on żadnej mojej koleżanki i mojego kolegi nie tolerował. Jak kiedyś powiedziałam, że idę dziś z koleżankami do kina to miałam wielką awanturę i focha więc postanowiłam zrezygnować z kina specjalnie dla niego i tak było w wielu kwestiach. Ja mieszkam sama 100 km od rodziców w swoim własnym mieszkaniu, studiuje zaocznie, a teraz od pierwszego grudnia zaczynam pracę. Próbuję się pozbierać i stać się samodzielna, ale nie wiem czy mi to się uda Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź
Vr6S.
